ناهمراهی با دولت

همدلی| یکی از عناصر سیاسی و اجرایی که در بین مردم شهرها و شهرستان‌ها می‌تواند و باید نماینده سمت و سوی سیاسی دولت مستقر باشد، فرماندار است. معمولا با تغییرات دولت‌ها تحولاتی که نشان‌دهنده تغییرات سیاسی حاصل از عوض شدن دولت‌هاست، انتخاب فرمانداران است، اما گویی در دولت روحانی این موضوع نتوانسته است خود را نشان دهد. در این میان مهم‌‌ترین فرماندار کشور یعنی متولی فرمانداری تهران، به طور کلی از این قاعده مستثتی است. عیسی فرهادی که پیش از این در دولت احمدی‌نژاد با سمت وسوی 180درجه متفاوت با دولت روحانی در این سمت بود، با پیروزی حسن روحانی به واسطه رای اصلاح‌طلبان، از سوی رحمانی فضلی در این سمت مهم ابقا شد تا مردم پایتخت بدانند که تغییری در کار نیست. عیسی فرهادی با جهت‌گیری‌هایی که انجام می‌دهد داده، نشان داده که نه تنها به اصلاح‌طلبانی که دولت روحانی را بر سر کار آورده‌اند، نزدیک نیست، بلکه حتی به ‌‌اصول‌گرایانی که خود را به اعتدالیون نزدیک می‌دانند نیز همراه نیست. برخی او را از نزدیکان و حامیان جدی جبهه پایداری می‌دانند، تشکلی که هیچ گونه مماشاتی حتی با ‌‌اصول‌گرایان میانه‌رو را هم برنمی‌تابد چه رسد به اصلاح‌طلبان. دو سال پیش بود که کلیپی از سخنان این چهره سیاسی واجرایی دولت روحانی منتشر شده بود که در اوج اعتراضات مردم به نتیجه انتخابات سال 88 در جلسه‌ای با حضور یکی از رقبای روحانی، دو تن از محصوران و رئیس دولت اصلاحات را عامل صهیونیست‌ها می‌داند و خواستار محاکمه آنها می‌شود؛ اتهامی که در میان اتهامات ریز ودرشت ‌‌اصول‌گرایان مخالف این چهره‌ها تازه به نظر می‌رسید. همان روزها سایت انتخاب با انتقاد از این انتصاب نوشت:«فردی که در دولت احمدی‌نژاد سرپرست استانداری البرز بوده و معاونت استانداری صولت مرتضوی در استانی دیگر را در کارنامه‌اش دارد از سوی چه کسانی حمایت می‌شود؟ چه کسانی او را در فرمانداری تهران حفظ کرده‌اند؟ البته از این فرمانداران با گرایش فکری مخالف اعتدال، در دولت بسیار وجود دارد و وزیر کشور باید ضمن اعلام برائت از اظهارات فرماندار تهران توضیح دهد که به چه سبب حاضر به تغییر فرماندار احمدی‌نژاد در دولت روحانی نشد! اتاق فکر این انتصاب‌ها کجاست و چه جریانی بیشترین سود را از فرمانداران و استانداران غیرهمسو با دولت کسب می‌کند.؟» این سوال البته هیچ گاه با پاسخ اجرایی وزیر کشور مواجه نشد، بلکه تنها با چند جمله بر انتخاب خود اصراز کرد. رحمانی فضلی در این باره گفته بود:«من بسیار تحت فشار بودم که او را عوض کنم، زیرا فرهادی در زمان دولت دهم، استاندار البرز بود و بعد هم فرماندار تهران شد، ولی من نسبت به او شناخت داشتم و مدیر من در صداوسیما بود و گفتم مسئولیت او را می‌پذیرم.»
البته برخی از فرمانداران دولت روحانی که سابقه ‌‌اصول‌گرایی و مخالفت با اصلاحات داشتند، تلاش می‌کردند که حداقل منویات ذهنی خود را در دولت غیر‌‌اصول‌گرای روحانی بروز ندهند یا حداقل به مقتضای رعایت پست و جایگاه خود، با دولت ناهمسو نباشند، اما به نظر می‌رسد که فرماندار تهران از چنان پشتوانه‌ای برخوردار است که نیازی به رعایت ظواهر نیز ندارد. عیسی فرهادی در تازه‌‌ترین موضع‌گیری خود با رای شورای شهر تهران مبنی بر نامگذاری دو خیابان به نام‌های مهندس مهدی بازرگان؛ اولین نخست‌وزیر انقلاب و اعظم طالقانی، دختر آیت‌الله طالقانی و بانوی مبارز چند دهه اخیر، مخالفت کرد و با اظهار نظری عجیب که از سوی رسانه‌ها منتشر شد، این دو چهره شاخص انقلاب را «ناشناس» برای مردم عنوان کرد؛ موضعی که باوجود حکم امام خمینی برای نخست‌وزیری مهندس بازرگان و پیام تسلیت رهبر انقلاب هنگام درگذشت این چهره سیاسی ومذهبی معاصر ایران در حافظه مردم ایران موجود است. برخی این مخالفت را در راستای اعلام آمادگی برای حضور در دولت ‌‌اصول‌گرای بعدی می‌دانند. صادق زیباکلام، استاد دانشگاه تهران در توئیتی در این باره نوشت: «چون مهندس بازرگان را خیلی از مردم نمی‌شناسند، درست نیست که خیابانی به اسم او شود». این استدلال جناب عیسی فرهادی، فرماندار تهران در مخالفت با تصمیم شورای شهر مبنی بر نامگذاری خیابانی به اسم مرحوم مهندس بازرگان می‌باشد. احتمالا ایشان به دنبال نام نیکی در دفتر مسئولین دولت تندرو آینده هستند.» خانواده آیت‌الله طالقانی نیز به این موضع فرماندار دولت روحانی با انتشار نامه‌ای واکنش نشان دادند. در بخشی از این نامه آمده است:«شنیده شد که فرمانداری تهران طی نامه‌ای به شورای شهر با نام‌گذاری معابر به نام بازرگان و اعظم طالقانی، به علت اینکه کسی آنها را نمی‌شناسد، مخالفت کرده است.اگرچه این عدمِ شناخت را در مهجوریت‌شان، در بیانِ تاریخِ معاصر در رسانه‌های رسمی، می‌توان عذر آورد، ضمنِ یادآوری اینکه خانواده طالقانی قبل از اعلامِ عدم شناختِ فرمانداری، طی نامه مورخ ۲۸/۰۵/99 مخالفت خود را به دلایلِ خاص، با نام‌گذاری معبری به نامِ اعظم طالقانی، به شورای شهر اظهار کرده است، اعلام می‌دارد، آنها نیاز به شناخته شدن توسط این افراد ندارند.» دربخش دیگری از این نامه آمده است:«حماسه مقاومت دلیرانه و طنینِ فریادهای ایشان در طولِ مبارزات و کارنامه درخشان‌شان در حیاتِ پس از انقلاب، برای حق‌طلبان و حافظانِ حدودِ الهی و مبارزانِ راه عدالت و مساوات، آینه درخشانی است که کوردلان را در ادراکِ آن راهی نیست.»
چند روز پیش نیز حسن خلیل‌آبادی عضو شورای شهر تهران در این رابطه گفته بود:«همه مردم ایران می‌دانند بازرگان از چهره‌های سرشناس این کشور بوده است و این رفتار دوگانه فرمانداری در برخورد با نامگذاری‌ها درست نیست.» او در واکنش به موضع فرماندار تهران گفته بود«:برخی انتقادها توسط برخی از تازه به دوران رسیده‌های‌‌ تریبون‌دار مطرح می‌شود که قصد خوش‌رقصی دارند و مردم نیز از این غرض‌ورزی‌ها که عمقی هم ندارد متنفر هستند. برای فرمانداری که با این ادبیات و نگاه سیاسی به نامگذاری معبری به نام مهدی بازرگان و اعظم طالقانی معترض است متاسفم.» با هر تحلیلی که به این موضوع نگریسته شود، این موضع‌گیری‌های صددرصد مخالف با دولت وبدنه اجتماعی آن در بغل گوش رئیس جمهور و اصرار بر آن‌ها از سوی یک مدیر میانی دولت و البته ناتوانی دولت، رئیس جمهور یا وزیر کشور در دادن حتی تذکری به او عجیب به نظر می‌رسد.