طرحهای همیشه نامرئی مسکن
طاهر اکوانیان ( روزنامهنگار)ابتدای وزارت آخوندی، وزیر مسکن و راه دولت روحانی با هیاهوی بسیار و انتقاد شدید به مسکن مهر شروع شد و گفتن این حرفها که این طرح شکست خورده است و من علاقهای به ادامه آن ندارم و باید تدبیری نو درانداخت و بنایی محکم. اما تا روزی که او از وزارتخانه رفت هیچ کار درخور توجهی که ذرهای از بار پرفشار حوزه بحرانخیز مسکن را حل کند مشاهده نشد. با جهش روزافزون قیمت مسکن و اجارهبها در کشور و به خصوص در شهر تهران، مستاجران با فشار بیسابقهای روبهرو شدهاند و فرصت اینکه کاری برای رهایی از وضع موجود انجام بدهند ندارند.
موجهای گرانی و پی در پی در این چندسال، بالارفتن بیرویه و ناگهانی قیمتها به اضافه تورم و درآمد کم اقشار نابرخوردار، کوچکترین توانی برای قشر پایین دست و متوسط جامعه که طیف وسیعی از جمعیت را در بر گرفته باقی نگذاشته است. با این شرایط، عاقبت این فشارها و ناتوانی در مقابل وضعیت به وجود آمده معلوم نیست و نمیتوان به هیچ وجه به برنامههای دولتمردان در این حوزه دل بست.
از مجلس جدید هم که در این مدت کوتاه صداها و طرحهای گوناگونی شنیده میشود که نشاندهنده شتابزدگی و ناآشنا بودن با عمق بحران است. دولت پس از آزمون و خطاهای چندباره طرح ودیعه مسکن را برای دریافت وام به مستاجران در دستور کار داد و وزیر و معاونان وزارتخانه مربوطه در این مدت بارها در این مورد صحبت کردند، اما هر بار بر ابهامها افزودند. در آخرین اظهارنظرها وزیر مسکن و راه در تلویزیون به تفصیل در این باره سخن گفت، اما خودش هم اشاره کرد که با این کار مشکل به صورت جدی حل نخواهد شد. آقای اسلامی در ادامه صحبتهایش توجه به اخلاق و مسایل انسانی را خواستار شد تا از این طریق بتوان بر بحران مسکن تا حدودی غلبه کرد. وزیر این بار در قامت یک انسان ناصح خارج از گود سخن میگفت و انگار در جریان امور مربوط به حوزه کاری خود نیست. اگر بنا بر توصیه به اخلاق و معرفت باشد، هستند کسان دیگری که این نصایح را حرفهایتر بلدند و اگر با این توصیهها کار درست شدنی بود که الان در اوج بحران نبودیم. عدم اعتماد وزیر سابق به طرح مسکن مهر دولت احمدینژاد باعث ایجاد فضای بدبینی در حوزه ساختوساز مسکن شد و آخوندی بعد از مخالفتهای فراوان و ادعاهای توخالی هیچ کاری در این حوزه انجام نداد. از قرار معلوم هنوز اوضاع در وزارتخانه متولی تغییری نکرده است و با گذشت ۷سال از ریاست جمهوری روحانی او وادار به اعتراف به شکست سیاستهایش در رابطه با مسکن شد. این طور که به نظر میآید وزارت مسکن و راه برنامه مشخص و مدونی برای بحران گریبانگیر مسکن ندارد و چشمانداز مثبتی در این زمینه به چشم نمیخورد.
طرح ودیعه مسکن هم به خانوادههای پنج نفره و زوجهای جوان تعلق میگیرد و آنها باید مبلغ ودیعه را در پایان قرارداد به بانک عودت دهند. سود ماهانه حاصله از آن را هم که باید پرداخت کنند!
آیا زوجهای جوان که زیر فشار پرداخت اقساط وام ازدواج و دیگر وامها قرار دارند، دیگر جایی برای قسط و بدهی در زندگی جدید خود دارند؟
موجهای گرانی و پی در پی در این چندسال، بالارفتن بیرویه و ناگهانی قیمتها به اضافه تورم و درآمد کم اقشار نابرخوردار، کوچکترین توانی برای قشر پایین دست و متوسط جامعه که طیف وسیعی از جمعیت را در بر گرفته باقی نگذاشته است. با این شرایط، عاقبت این فشارها و ناتوانی در مقابل وضعیت به وجود آمده معلوم نیست و نمیتوان به هیچ وجه به برنامههای دولتمردان در این حوزه دل بست.
از مجلس جدید هم که در این مدت کوتاه صداها و طرحهای گوناگونی شنیده میشود که نشاندهنده شتابزدگی و ناآشنا بودن با عمق بحران است. دولت پس از آزمون و خطاهای چندباره طرح ودیعه مسکن را برای دریافت وام به مستاجران در دستور کار داد و وزیر و معاونان وزارتخانه مربوطه در این مدت بارها در این مورد صحبت کردند، اما هر بار بر ابهامها افزودند. در آخرین اظهارنظرها وزیر مسکن و راه در تلویزیون به تفصیل در این باره سخن گفت، اما خودش هم اشاره کرد که با این کار مشکل به صورت جدی حل نخواهد شد. آقای اسلامی در ادامه صحبتهایش توجه به اخلاق و مسایل انسانی را خواستار شد تا از این طریق بتوان بر بحران مسکن تا حدودی غلبه کرد. وزیر این بار در قامت یک انسان ناصح خارج از گود سخن میگفت و انگار در جریان امور مربوط به حوزه کاری خود نیست. اگر بنا بر توصیه به اخلاق و معرفت باشد، هستند کسان دیگری که این نصایح را حرفهایتر بلدند و اگر با این توصیهها کار درست شدنی بود که الان در اوج بحران نبودیم. عدم اعتماد وزیر سابق به طرح مسکن مهر دولت احمدینژاد باعث ایجاد فضای بدبینی در حوزه ساختوساز مسکن شد و آخوندی بعد از مخالفتهای فراوان و ادعاهای توخالی هیچ کاری در این حوزه انجام نداد. از قرار معلوم هنوز اوضاع در وزارتخانه متولی تغییری نکرده است و با گذشت ۷سال از ریاست جمهوری روحانی او وادار به اعتراف به شکست سیاستهایش در رابطه با مسکن شد. این طور که به نظر میآید وزارت مسکن و راه برنامه مشخص و مدونی برای بحران گریبانگیر مسکن ندارد و چشمانداز مثبتی در این زمینه به چشم نمیخورد.
طرح ودیعه مسکن هم به خانوادههای پنج نفره و زوجهای جوان تعلق میگیرد و آنها باید مبلغ ودیعه را در پایان قرارداد به بانک عودت دهند. سود ماهانه حاصله از آن را هم که باید پرداخت کنند!
آیا زوجهای جوان که زیر فشار پرداخت اقساط وام ازدواج و دیگر وامها قرار دارند، دیگر جایی برای قسط و بدهی در زندگی جدید خود دارند؟