نماینده مجلس شدی، دکتر می‌شی!

کارمندان شهرداری شهر کوچکی، شهردار اسبق، شهردار سابق و شهردار فعلی را با پیشوند دکتر صدا می‌زنند.
وقتی از یکی از کارمندان شهرداری‌ سؤال کردم ایشان دکترا در چه رشته‌ای دارند با پوزخندی پاسخ داد:
کدوم دکتر؟ دکترای چی؟ منم مثل بقیه دکتر می‌گویم.
می‌گفت: هرکسی اینجا شهردار میشه دکتر میشه.
این موضوع در استانداری‌ها و فرمانداری‌ها به‌وفور یافت می‌شود. ترافیک این قبیل دکترها در انتخابات مجلس بیشتر هویداست.
پوسترها و برنوشته‌هایی که در سطح شهر پخش می‌شوند گواه این نکته‌اند که یک ایراد اساسی به کار ما وارد است.
با نگاهی به گذشته جامعه‌ ایران، متوجه حاکمانی می‌شویم که فرمان می‌راندند و زیردستان فرمان‌برداری می‌کردند. در این سیاق زندگی فرودستان تحت نفوذ فرادستان قرار داشتند. ناامنی‌های شغلی و اجتماعی زاییده همین فرهنگ ارباب‌ورعیتی بوده است. به شکلی که هدف مردم عادی فقط به دست آوردن امنیت و کسب درآمد یا اعتبار و منزلت اجتماعی و توجه بیشتر بوده ولی در خلوت خود بی‌عملی و بی‌اعتقادی به آن‌ها را فریاد می‌زدند.
امروز تملق و چاپلوسی به اشکال گوناگون وجود دارد و القاب و عناوین قلابی که فقط جهت عرض ارادت به مقام دولتی یا کاندیدای نمایندگی مجلسی تقدیم می‌شود صرفاً جهت گرفتن مزایا یا عایدی خاصی است ولاغیر.از آن‌طرف کوچک‌ترین نقد منصفانه از سوی افراد آزاده و نخبه جامعه به‌عنوان هتک حرمت مسئولین تعبیر می‌شود و درنهایت باعث حذف نخبگان و رشد و نمو چاپلوسان می‌شود.
در یک جامعه مدرن تعاملات محترمانه از طریق پیشوند و پسوند یا به‌کار بردن القاب مبالغه‌آمیز و ریاکارانه به دست نمی‌آید، بلکه از طریق رعایت ادب و احترام و حرمت همدیگر و رعایت حقوق طرفین متبلور خواهد شد.
بیاییم باهم برای دردی که از درون همه ما را آزار می‌دهد چاره‌جویی و این عادت نکوهیده و متملقانه را سرکوب کنیم و آن را به نسل‌های بعدی انتقال ندهیم.
ما باید متوجه باشیم که دکترای تقلبی و القاب غیرواقعی را خودمان برای مسئول یا نماینده مجلس می‌آفرینیم.
در پایان ذکر این نکته ضرورت دارد مسئولینی هم هستند که در برابر القاب و پیشوندهای اغراق‌آمیز مقاومت می‌کنند و «چنان‌اند که می‌نمایند»