با شاعران امروز

قسم به زمین
به خانه‌ای گلی
در شهری که بلد حرام بود
و حجی که حاجتش تو بودی
مانده نیمه‌تمام به شش روز
با ترجیع نوای لبیک تو که
« آیا کسی . . . ؟»
قسم به شب
که آغاز می‌شد با رفتن تو
در سودای بی همراهی
و ما جا مانده بودیم
در زمینی که آسمان می‌شنید
فقط صدای تو را
«آیا کسی هست . . . ؟ »
قسم به صبح
به گاه برآمدن آفتاب
نه از خاوران
که از ارغوانی غروب، از بیابان طف
آب تنها بهانه بود و فرات زمزمه می‌کرد
آوای تو را « آیا کسی هست که مرا . . . ؟»
قسم به ظهر
به موسم ادای عهد و اجابت دعای تو
« خط الموت علی ولد آدم . . . »
و تیرهایی که خوب می‌شناخت
راه چشم‌های تو را
و می‌رسید به عرفات سینه‌ات
و باز همان آوای همیشگی
« آیا کسی هست که مرا یاری . . . ؟»
قسم به غروب
به بانگ شیون و عزا
به لحظه‌ی انجماد زمان
به مرگ تقویم از شمارش و تکرار
و نوایی که از بالای نیزه‌ها می‌آمد
«آیا کسی هست که مرا یاری کند؟»
تنها به گوش می‌رسید
صدای طبل‌ها
صدای سنج‌ها
و بانگ هلهله و غوغا
از همان چهره‌های آشنا
و می‌بیند که . . .