نامزدها و اقبال مردم

دوشنبه هفته گذشته وزارت کشور میزبان ثبت‌نام داوطلبان تشکیل دولت چهاردهم  بود و پس از آن شورای نگهبان با تشکیل جلسات درباره تایید صلاحیت، رد صلاحیت و عدم احراز مدعیان رقابت برای کرسی ریاست جمهوری تصمیم‌گیری خواهد کرد.
با وجودی که در روزهای اخیر نگاه شهروندان به انتخابات نسبتا متفاوت از گذشته شده و شمار زیادی از کاربران در شبکه‌های اجتماعی مشغول بحث و جدل درباره گزینه‌های مورد نظر هستند، اما همچنان جای این پرسش مطرح است که چه کسانی و با کدامین برنامه و ادبیات به صحنه رقابت‌ها ورود پیدا می‌کنند. مهمترین پرسش دیگر آنکه مردم چه اندازه با نگرش نامزدها احساس همراهی و در نهایت در روز انتخابات پای صندوق‌های رای خواهند آمد؟ بالا بردن میزان مشارکت از 48 درصد بالاتر نیازمند چیدمان و تغییراتی در سپهر سیاست کلان است و این مهم میسر نخواهد شد مگر با انتخاب رویکردی متفاوت‌تر از سال 1400 و 1403، شیوه‌ای که منجر به احیای صندوق رای و بازگرداندن اعتبار آن باشد. رویکردی که الزام به مشارکت گسترده‌تر را دنبال کند و صرفا به برگزاری انتخابات و شکل آن توجه نداشته و محتوا و رسم آن مورد دقت واقع شود.چنانچه حاکمیت سیاسی به این نتیجه برسدکه می‌بایست میزان مشارکت را بالاتر از دو انتخابات قبل رساند، اولین قدرم فراهم آوردن شرایطی است که امکان مشارکت در انتخابات برای شهروندان ممکن و مطلوب باشد؛ مهم‌تر آنکه شهروند ایرانی متوجه شود که صندوق رأی بهترین و کم هزینه‌ترین روش برای اداره کشور و تغییر مدیران اجرایی و سیاست‌گذاران است. به عبارتی رأی دهندگان نامزد خود را در انتخابات داشته باشند و بدانند که اوست که حرف و خواسته‌های آنان را در چارچوب قانون اساسی و با توجه به ظرفیت‌های موجود در کشور نمایندگی خواهد کرد. بدون شک تایید صلاحیت شمار بیشتری از نمایندگان طیف‌های مختلف مردم را ترغیب به مشارکت خواهد کرد. مشارکتی بالاتر از دو انتخابات گذشته که در نهایت امر زمینه شکل‌گیری دولتی قوی و فراگیر را برای ساخت آینده بهتر از امروز فراهم آورد. امروز نیازمند چهره‌هایی هستیم که برای رفتن مردم پای صندوق رای دارای کشش و پتانسیل کافی باشند، در غیر این‌صورت چندان دور از ذهن نخواهد بود که برخی از مدعیان ریاست جمهوری به غیر از حضور در وزارت کشور و انجام مراحل ثبت‌نام و گرفتن عکس یادگاری با شناسامه چیزی برای عرضه و تشویق مردم به مشارکت در انتخابات نداشته و ندارند. حضور چنین افرادی در انتخابات به غیر از خالی‌تر کردن معنای افزایش مشارکت مردم و رقابت واقعی میان نامزدهای موجود، دارای هیچ پیام سیاسی و اجتماعی برای امروز ایران‌مان نخواهد بود.
نکته پایانی؛ شاید برخی گمان کنند که حضور چهره‌های بیشتر باعث دامن زدن به بحث‌های جنجالی خواهد شد و به دنبالش افزایش هیجان در سطح عموم مردم را رقم می‎زند؛ تردیدی نیست وقتی شهروند ایرانی امکان بروز و ظهور دیدگاه خود را در چهارچوب‌های قانونی و نمایندگی شدن از سوی چهره‌های داخلی را فهم و ممکن بداند، هیچ وقت نگاهش به خارج از مرزها نخواهد بود و گزینه مطلوب‌اش را برای کسب پاسخ مطالباتش در داخل می‌جوید. بنابراین نباید از به راه افتادن تجمع‎های انتخاباتی،  برگزاری مناظره‌های انتخاباتی و... با نگرانی یاد کرد. کشوری که امکان پاسخ نظامی به خاک دشمن را دارد، هیچ وقت نمی‎بایست از حضور چهره‌های پرطرفدار و جذاب در انتخابات ریاست جمهوری دل‌نگران از دست رفتن فضای سیاسی را داشته باشد.