صنایع دستی فرهنگ است، نه کالا

در دنیای بی‌روح امروز صنایع دستی می‌تواند روحی تازه در همه بدمد. خصوصیت بارز و فراملی صنایع دستی این است که برآمده از فرهنگ و سنت ملت‌‌های گوناگون است. با صنایع دستی هر کشور می‌توان به روحیه و فرهنگ آن کشور پی برد و جذابیت‌‌های متفاوت مردم چهار گوشه دنیا را شناخت. به همین دلیل این صنایع تنها یک کالا نیستند که خرید و فروش شوند بلکه هنر و تجربه گذشتگان و نوع نگاه آنها به زندگی است که با لعابی از صمیمیت به تماشا گذاشته می‌شود. روابط عاطفی و همزبانی بین‌المللی از طریق این صنعت جذاب شکل می‌گیرد و دنیای سخت امروز با انواع بلایا و ویروس‌‌هایش تا اندازه‌ای قابل تحمل‌تر می‌کند.
با تأسیس سازمان ملل متحد، محافظت از میراث‌‌های فرهنگی بشری بر عهده «یونسکو» یا «سازمان تربیتی ـ علمی و فرهنگی ملل متحد» گذاشته شده است. که از سال ۱۹۶۴ میلادی با تأسیس «شورای جهانی صنایع دستی»، در قالب یکی از ارگان‌‌های وابسته به یونسکو، صنایع دستی و سنتی به صورت بخشی از حیات فرهنگی اقتصادی ملل مورد توجه قرار گرفت. ایران نیز از سال ۱۳۴۷ (۱۹۶۸ میلادی) توسط سازمان صنایع دستی ایران به عضویت شورای جهانی صنایع دستی و به تبع آسیایی بودن به عضویت مجمع آسیا و اقیانوسیه شورا درآمد. دبیرخانه شورای جهانی صنایع دستی در شهر آمستردام کشور هلند قرار دارد.
تعداد زیادی درکشور ما به کار صنایع دستی مشغولند که برای بهتر شدن کارشان و رونق تجارت در این کار باید سرمایه‌گذاری بیشتری دراین زمینه انجام شود. قالی بافی، مینا کاری، قلم زنی، خاتم کاری، آینه کاری، گلیم بافی، کاشی کاری، خراطی، زیورآلات زیبا و هر کدام به تنهایی می‌تواند رونق دوباره‌ای را به شهرهای سنتی و نوی ما بدهد. صنایع دستی، راوی تلاش نیاکان ما ونشانه‌ای از هنر نبوغ مردم هر کشور برای چگونه زندگی کردن واستفاده از امکانات پیرامونی است.
توجه به این صنعت در حال حاضر، نه تنها ما را با گذشته قوم و ملت‌مان پیوند می‌زند، بلکه می‌تواند در حد امکان فضایی را که زندگی ماشینی امروز بر ما تحمیل کرده است از ما دور کند.