برائت/ براعت

این دو کلمه را نباید با هم اشتباه کرد. برائت به معنای «بی‌گناهی» و «پاک‌دامنی» و مجازا به معنی «دوری» و «بیزاری» است: «مرا بگرفتند و حبس کردند و دیگر روز، پیش امیر شهر بردند و از آن حال پرسیدند. من آنچه راستی بود، عرضه داشتم و برائت نفس خود از آن جریحه فرانمودم» (فرج بعد از شدت)؛ «هر که چهل روز نماز جماعت کند بر دوام... دو برائت بنویسند وی را: یکی از نفاق و یکی از دوزخ» (کیمیای سعادت). اما براعت به معنای «کمال فضل و ادب» و «برتری بر دیگران به علم» است: «چون به خدمت او رسید، در فنون هنر و ادبش، امتحان فرمود و چون آثار بلاغت و امارات براعت از وی مشاهده کرد، او را کتابت خود فرمود و دیوان انشا بدون مفوض گردانید» (فرج بعد از شدت).
منبع: غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی