کلاس آنلاین؛ انقلابی در آموزش رسمی
رزیتا خسروی (جامعهشناس)تاریخ آموزش از راه دور، به زمانهای خیلی قدیم و به عهد افلاطون باز میگردد. اولین آموزش از راه دور، به شیوه پستی و مبادله مواد آموزشی و پرسش و پاسخ از طریق پست در سال 1728 میلادی، یعنی حدود 280سال قبل اتفاق افتاد. اولین دانشگاه از راه دور در سال 1892 در آمریکا تأسیس شد و اولین آنلاینها توسط دانشگاه فونیکس در سال 1989 ارائه شد. در ایران، در سال 1380 برای اولین بار، سایت آموزش مجازی دانشگاه تهران با ارائه 9 درس برای دانشجویان روزانه دانشگاه راهاندازی شد و هماکنون دانشگاه آزاد اسلامی، واحد الکترونیک، با بیش از 20هزار دانشجو و300 رشته در همه مقاطع تحصیلی، یکی از بزرگترین مراکز علمی مجازی کشور محسوب میشود.
تا پیش از بحران کرونا در کشور، نوع نگاه به آموزش، آموزش به روش سنتی و حضوری بود و به سیستمهای نوین آموزشی که در کشورهای توسعهیافته، قدمتی قابل توجه دارد، کمتر توجه میشد. اما در ایام بحران کرونا و تعطیلی الزامی و اجباری مراکز آموزشی، رویکرد دولت و نهادهای آموزشی به سبک نو آموزش تغییر یافت. هرچند با نبود زیرساختهای فنی و آموزشی، همچنین منابع انسانی آموزشدیده، در ابتدای کار با مشکلاتی مواجه شد، اما در نهایت توانست به عنوان یک سیستم قابل اعتماد و کم هزینه، فعالیت خود را آغاز نماید. با بررسی به عمل آمده در همین مدت کوتاه، میزان رضایتمندی نسبی کاربران آموزش مجازی قابل مشاهده وتحلیل است.
امروزه Online Learning در جهان، یکی از علاقهمندیهای جوانان و نوجوانان، به خصوص در مقاطع مختلف دانشگاهی است. توسعه و پیشرفت درجوامع مدرن، فرصت نشستن سر کلاس دانشگاه، آن هم چند روز در هفته را نمیدهد و اساسا در آنجا اولویت دومشان، کسب مدرک است. در ایران اما، جوان ما بعد از دوران دبیرستان اگر بتواند غول کنکور را شکست دهد و دچار هزار و یک اختلال روانی همچون اضطراب، افسردگی و... نشود، راهی 4 سال تحصیل روزانه و تمام وقت در دانشگاه میشود؛ ساعاتی بسیار مفید که فرصت اشتغال را از جوان ما میگیرد و بعد از چهار سال، مدرک به دست، ناامیدانه، به دنبال شغل مناسب سرگردان کوچه پسکوچههای اشتغال آن هم از نوع کاذب آن میشود! دختر لیسانسی که فروشنده یک مانتو فروشی با حداقل حقوق شده، یا جوان فوقلیسانسی که راننده اسنپ است و تأسف میخورد برای سالهایی که تحصیل کرده و بینتیجه مانده است! پروسهای معیوب از چرخه تحصیل و اشتغال.
هماکنون وقت مناسبی است که دولت با عنایت به محدودیتهای شدید اقتصادی وتحریمهای جهانی کشور، به دنبال توانمندسازی اقتصادی و علمی همزمان جوانان باشد که از نظر بنده، یکی از ظرفیتهای فعلی دانشگاههای مجازی و آنلاین است. کلاس آنلاین، انقلابی در آموزش رسمی و سبک جدید توسعه فرهنگی، علمی و اقتصادی است. باید زیرساختهای علمی و فنی لازم برای این امر محقق شود و در عصر الکترونیک، بستر دیجیتالیسم جوانپسند مهیا شود.
تا پیش از بحران کرونا در کشور، نوع نگاه به آموزش، آموزش به روش سنتی و حضوری بود و به سیستمهای نوین آموزشی که در کشورهای توسعهیافته، قدمتی قابل توجه دارد، کمتر توجه میشد. اما در ایام بحران کرونا و تعطیلی الزامی و اجباری مراکز آموزشی، رویکرد دولت و نهادهای آموزشی به سبک نو آموزش تغییر یافت. هرچند با نبود زیرساختهای فنی و آموزشی، همچنین منابع انسانی آموزشدیده، در ابتدای کار با مشکلاتی مواجه شد، اما در نهایت توانست به عنوان یک سیستم قابل اعتماد و کم هزینه، فعالیت خود را آغاز نماید. با بررسی به عمل آمده در همین مدت کوتاه، میزان رضایتمندی نسبی کاربران آموزش مجازی قابل مشاهده وتحلیل است.
امروزه Online Learning در جهان، یکی از علاقهمندیهای جوانان و نوجوانان، به خصوص در مقاطع مختلف دانشگاهی است. توسعه و پیشرفت درجوامع مدرن، فرصت نشستن سر کلاس دانشگاه، آن هم چند روز در هفته را نمیدهد و اساسا در آنجا اولویت دومشان، کسب مدرک است. در ایران اما، جوان ما بعد از دوران دبیرستان اگر بتواند غول کنکور را شکست دهد و دچار هزار و یک اختلال روانی همچون اضطراب، افسردگی و... نشود، راهی 4 سال تحصیل روزانه و تمام وقت در دانشگاه میشود؛ ساعاتی بسیار مفید که فرصت اشتغال را از جوان ما میگیرد و بعد از چهار سال، مدرک به دست، ناامیدانه، به دنبال شغل مناسب سرگردان کوچه پسکوچههای اشتغال آن هم از نوع کاذب آن میشود! دختر لیسانسی که فروشنده یک مانتو فروشی با حداقل حقوق شده، یا جوان فوقلیسانسی که راننده اسنپ است و تأسف میخورد برای سالهایی که تحصیل کرده و بینتیجه مانده است! پروسهای معیوب از چرخه تحصیل و اشتغال.
هماکنون وقت مناسبی است که دولت با عنایت به محدودیتهای شدید اقتصادی وتحریمهای جهانی کشور، به دنبال توانمندسازی اقتصادی و علمی همزمان جوانان باشد که از نظر بنده، یکی از ظرفیتهای فعلی دانشگاههای مجازی و آنلاین است. کلاس آنلاین، انقلابی در آموزش رسمی و سبک جدید توسعه فرهنگی، علمی و اقتصادی است. باید زیرساختهای علمی و فنی لازم برای این امر محقق شود و در عصر الکترونیک، بستر دیجیتالیسم جوانپسند مهیا شود.