جاذبه‌های «میناب» در استان هرمزگان

هرمزگان نام یکی از استان‌های جنوبی ایران است که در شمال تنگه هرمز قرار گرفته‌ است و قطب گردشگری و اقتصاد ایران است.این استان حدود ۶۸هزار کیلومتر مربع(کمابیش اندازه کشور گرجستان) مساحت دارد که از این نظر هشتمین استان کشور است. جنوب این استان را آب‌های گرم خلیج‌فارس و دریای عمان در نواری به طول تقریبی ۹۰۰کیلومتر دربرگرفته‌ است.یکی از شهرهای این استان میناب است.شهر میناب در استان هرمزگان قرار دارد.با تحقیقات کاوشگران و باستان‌شناسان و کشف اشیا باستانی مشخص شد قدمت میناب به دوره پارت‌ها بازمیگردد اما با توجه به متون تاریخی این شهر در دوران ساسانی آباد شده است.مینو،هرمز و هارموز، از نام‌های قدیمی شهر میناب‌اند.به دلیل نزدیکی با دریا و فراوانی رودهایش به آن«میان آب»نیز گفته اند.آب‌وهوای میناب به‌دلیل ‌تأثیرگرفتن از آب‌وهوای بیابانی و نیمه‌بیابانی، گرم و خشک است. میناب در تابستان گرم و مرطوب بوده و در زمستان معتدل می‌شود.بارندگی‌هایش بیشتر در فصل زمستان اتفاق می‌افتد و به‌طورکلی شهری دو فصله است که تابستانی به طول ۹ماه و زمستانی به طول ۳ماه دارد.باتوجه به اقلیم این ناحیه، بارش‌ها بیشتر به‌صورت رگباری و کوتاه مشاهده می‌شود.شرجی‌بودن از صفات بارز این منطقه است که در نزدیکی کوه‌ها از شدتش کم می‌شود.در میناب ارتفاعات متعددی وجود دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به کوه گدارا (رشته کوهی بریده بریده به ارتفاع ۶۴۷متر) و کوه بشاگرد از دنباله‌های رشته‌کوه‌های زاگرس وهمچنین کوه سفید با ارتفاع ۳۲۳متر واقع در شرق میناب اشاره کرد.کوه سفید در دامنه‌اش به وسیله رود میناب از کوه خاکو جدا شده ‌است.پوشش گیاهی منطقه،عمانی بوده که به نوع پوشش گیاهی فقیر شهرت دارد.رویش‌های اصلی این اقلیم،کهور ایرانی و انواع آکاسیاست.منطقه حفاظت شده حرا در ساحل شمالی خورهای هرمز قرار دارد و جزو دسته‌های تالابی‌ساحلی پربازدید به شمار می‌رود.جنگل‌های مانگرو(حرا)قادر به رشد در آب‌های شور هستند و جالب آنجاست که در زمان مَد همه جای درخت به‌جز تاج آن زیر آب می‌رود.در این ناحیه جنگل‌های تُنُکی از آکاسیا، کهور،کُنار،گز و تعدادی درخت نخل دیده می‌شود.منطقه تالاب حرا یکی از جاهای دیدنی میناب و زیستگاه‌ مناسبی برای تخم‌ریزی و طی‌کردن مراحل نوزادی آبزیانی از گونه سخت‌پوستان و ماهیان است؛همچنین ۱۴‌گونه پرنده در این ناحیه زندگی می‌کنند که تنها یک نمونه آن بومی و باقی مهاجر زمستانی هستند. صدف‌خور،گیلان‌شاه بزرگ، پلیکان پاخاکستری،حواصیل بزرگ و هندی در ناحیه حاره‌ای وجود دارند. میناب،زیست‌بوم مناسب برای جانوران و حافظ سواحل در زمان طغیان دریا است.میناب به عنوان دومین شهر بزرگ استان هرمزگان، ازطریق بزرگراه به بندرعباس و سپس به بندر خمیر متصل است.همچنین، میناب به وسیله جاده‌های اصلی آسفالته به شهرهای دیگری هم چون بندر جاسک، سندرکدهبارز(رودان) و کهنوج وصل شده‌است.ترکیب قومی میناب از فارسی‌زبانان هرمزی (مینابی)،عرب‌های حاشیه خلیج فارس،ایرانیان آفریقایی‌تبار،بلوچ‌ها و بشاگردی‌ها است.در شهر یکی از دو گویش استان که مینابی است به کار میرود.یکی از زیرشاخه های این گویش،گویش بندری است.در اطراف میناب،مردم به گویش‌های مختلفی ازجمله بلوچی صحبت می‌کنند.به نظر برخی تاریخ‌دانان وجه تسمیه میناب،آب فراوان و رودخانه پرآب با آب شیرین آن بوده‌است. قدیمی‌ترین نامی که در کتب تاریخی و در زمان هخامنشی از میناب برده شده شهر اورگانا بوده‌است.میناب در سال ۱۳۱۰ در تقسیمات کشوری به شهر تبدیل شد و درسال ۱۳۳۴ به شهرستان ارتقا یافت.از مکان‌های دیدنی شهر میناب می‌توان به قلعه بی بی مینو،سد استقلال،پل میناب، بندر کوهستک.قلعه سندرک،هزارویک شب،سفره خانه سنتی دنج، خور تیاب،مکان تفریحی باباحاجی واقع در محلهٔ شیخ‌آباد،خورآذینی (حفاظت شده)بارگاه میرعمر و باغ‌های راونگ، بام میناب، قلعه‌های به جای مانده از دوره‌های تاریخی و افسانه‌ای پیش از میلاد و پنجشنبه بازار معروف میناب اشاره کرد.