آمایش استعداد سوز نشود!

 وزارت ورزش و جوانان در شرایطی بنا به تکلیف قانونگذار در حال تدوین طرح آمایش سرزمینی ورزش کشور است که تدوین دقیق و البته اجرای کامل چنین طرحی که مبتنی بر واقعیت ها و ظرفیت های استانی مناطق مختلف کشور باشد می تواند در زمینه توسعه زیرساخت های ورزش کمک شایانی به توسعه ورزش آن خطه و جلوگیری از هدر رفت سرمایه های ملی شود، چون هنوز این طرح نهایی و طبعا منتشر نیز نشده است نمی توان قضاوت یا نقد دقیقی در خصوص آن داشت، صرفا با توجه به سیر حرکتی ورزش کشور در سال های اخیر و چالش ها و ظرفیت های آن نکاتی را متذکر شد.
1-با توجه به گستره جغرافیایی کشور و خصوصیات فیزیولوژیک و ژنیتیک اقوام مختلف، بدیهی است که با توجه به بایدها و ماهیت رشته های مختلف ورزش،ی این انتظار که ورزش ایران در زمینه قهرمانی از سرآمدان قاره کهن باشد انتظار زیادی نیست اما متاسفانه عملا در زمینه استعدادیابی طرحی فراگیر و دقیق که بتواند داشته های سرزمینی را در نقاط مختلف کشور شناسایی کند، اجرا نشده است. در این رابطه برگزاری چند دوره المپیاد استعدادهای برتر جوابگوی این ضرورت نبوده است چرا که شرکت کنندگان در المپیادها خروجی چرخه استعدادیابی نبوده و حاصل سیستم سنتی ورزش کشور هستند. بنابراین ضروری است پیش از اجرای طرح آمایش، برنامه استعدادیابی سراسری اجراشود تا بر پایه خروجی آن به انضمام استعدادهای متولد شده در دوره های مختلف به آنالیز داده ها پرداخت و صرفا به نتایج گذشته و حال بسنده نشود چرا که در این صورت طرح آمایش به استعدادسوزی منجر می شود.
2-ورزش کشور در بحث آمایش بایستی نگاه گلخانه ای و فراگیر را به صورت همزمان مد نظر داشته باشد، بدون شک برنامه ریزی برای برخی رشته های ورزشی که فراگیری وسیعی در سطح کشور دارند و برخی رشته ها که محدود به چند استان می شود متفاوت است. بریا استعدادهای محدود بهترین راهکار پرورش گلخانه ای قهرمانان است چرا که از یک سو نباید استعدادهای ورزشی یک دیار را نادیده گرفت و از دیگر سو نمی توان برای معدودی استعداد، انبوه زیرساخت بنا کرد.
3-توسعه باشگاهداری و حمایت از باشگاه ها به عنوان بخش هایی که می توانند هم در بخش همگانی و هم در قهرمانی یاریگر افتخارآفرینی و همچنین سلامت عمومی مردم شوند، بسیار ضروری است و دلخوش کردن به شمار بیش از 21 هزار باشگاه ورزشی که اکثریت آن را باشگاه های بدنسازی تشکیل می دهند، به صورت خودکار نه به قهرمان پروری منجر می شود و نه حفظ سلامت جامعه.لذا در طرح آمایش سرزمین نباید باشگاه ها به عنوان یار و البته ابزار ورزش فراموش شوند.
4-سابقه تدوین طرح های بنیادین در ورزش کشور نشان داده است که به مرور زمان و چه با تغییر دولت ها و چه در دولت های همراه این طرح ها به بوته فراموشی سپرده می شوند. امیدواریم طرح آمایش چنین سرنوشتی مواجه نشود و پس از ابلاغ آن شاهد نباشیم که در استانی که در هیچ رده سنی نام و نشانی از فوتبال ندارد، کلنگ ورزشگاه 15 هزار نفری و بیشتر به زمین زده شود!