این‌بار میلیارد دلاری

در روزگاری که مردم تحت شدیدترین فشارهای معیشتی بوده، روان و روح و جسمشان خسته و متلاطم بوده، اخبار تخلفات و فساد آن‌هم چند میلیارد دلار از هر تلخی، تلختر است. فسادهایی که تمامی ندارد، فقط هر بار ابعاد و اعداد آن گنده تر می‌شود. اما چرا تلخ است؟ در بحث حجاب همه می‌بینیم طی یک سال گذشته افراد و نهادهای مختلف که خود را متولی و مسئول حاکم کردن حجاب اسلامی در جامعه می‌دانند با چه آب و تاب و شدت و عجله‌ای قضیه را دنبال می‌کنند، انواع روش‌ها و طرح و قوانین و ...را پیاده و دنبال می‌کنند بلکه به نتیجه مطلوب برسند. من کاری به درست یا غلط بودن و نتیجه دادن و ندادن این تلاش‌ها در این مطلب ندارم اما نکته‌ای که وجود دارد این است که آیا همین آب و تاب و شدت و عجله به منظور اصلاح برخی موضوعاتی که مسئله ساز است وجود دارد؟ مثلا وضعیت خودرو، چهل سال است همه می‌گویند این صنعت فسادزا و ناکارآمد و معیوب است، اما تلاش واقعی برای حل ریشه‌ای آن وجود ندارد، یا بحث فساد، از زمانی که بحث فساد سه هزار میلیاردتومانی مه آفرید امیر خسروی جنجال به پا کرد تا به امروز که بحث فساد و تخلف دو سه میلیاردلاری، میلیاردددد دلاررری مطرح است، چه آب و تاب و عجله و شدتی دیده شده که اعداد فساد نجومی بالا نرود، فردا تخلف سه میلیارد دلاری نشود ۳۰میلیارد دلار، چه آب و تاب و شدت و عجله‌ای دیده می‌شود مسئله آلودگی هوا و محیط زیست حل شود؟ چه شدت و عمل و آب و تاب برای حل معضل تورم و ...وجود دارد؟ جامعه تلاش ها، کوتاهی ها، تناقضات را می‌بینند و تحلیل می‌کند، بنا به همان تحلیل قضاوت می‌کنند، نتیجه گیری می‌کنند؛ معلوم است که خیلی چیزها نزد جامعه پذیرفته نشود.