نبود استاندار در همه سطوح زندگی و ناکارآمدی سمن‌ها

ایران کشور پرحادثه‌ای است. همه ساله حوادث تلخ و ناگواری در کشور روی می‌دهد که در پی آنها خسارت‌های جانی و مالی بسیاری بر جای می‌ماند. برخی از این حوادث علت‌های طبیعی دارند و برخی دخالت‌های انسانی. این مساله به گونه‌ای است که اگر یک سال بی‌حادثه داشته باشیم، باید تعجب کرد.
آخرین نمونه از حوادث روی‌داده در کشور صبحگاه ۱۲ آبان‌ماه سال جاری در شهرستان شمالی لنگرود به وقوع پیوست، حادثه‌ای که نزدیک به ۴۰ کشته و بیش از ۱۵ مصدوم به همراه داشت. از ابتدای انتشار خبر آتش‌سوزی کمپ ترک اعتیاد لنگرود تاکنون هیچ مقام رسمی‌ای مستقیما با رسانه‌ها درباره این واقعه ملی که موجب عزادار شدن یک استان شده بود گزارشی ارائه نکرده است. فرمانداری، ستاد بحران و دادستانی شهرستان مربوطه تا لحظه تنظیم این یادداشت اطلاعات خاصی از علت تا تشکیل پرونده قضایی منتشر نکرده‌اند.
بعد از وقوع آتش سوزی اگر شبکه‌های اجتماعی و شهروندخبرنگاران به این مساله ورود نمی‌کردند شاید مسئولان رده بالای کشور از بروز آن مطلع نمی‌شدند، اگر چه بعد از مطلع شدن هم کاری نکرده‌اند. اما در این میان جا داشت که سازمان‌های مردم‌نهاد آستینی بالا می‌زدند و این فاجعه عظیم را که ممکن بود در هر نقطه‌ای از کشور رقم بخورد، در صدر برنامه‌های خود قرار می‌دادند که متاسفانه چنین نشد. در این مدت بارها مردم در حساب‌های کاربری خود در شبکه‌های اجتماعی از فاصله زیاد کمپ‌های ترک اعتیاد با استاندرهای لازم پرده برداشتند و نشان دادند آسمان همه نقاط ایران در این رابطه شبیه آسمان شهر حادثه دیده لنگرود است، کاری که انتظار می‌رفت سمن‌ها انجام می‌دادند. حادثه لنگرود نشان داده، سمن‌ها نیز مبتلا به پوپولیسم مخصوص به خود هستند و بیشتر علاقه دارند شوآف‌هایی تبلیغی و ناکارآمد خود را رسانه‌ای کنند. این حادثه همچنین نشان داده وقتی‌که رسانه‌های و شبکه‌های اجتماعی به مسئولیت‌های ذاتی خود عمل نمی‌کنند و مسئولان کشوری در سطوح مختلف خود را پشت اخبار حوادث پنهان می‌سازند، بخشی از افکار عمومی هم طبق عادت حکم‌های سنتی خود را صادر کنند. این چرخه که بزرگترین بلای اجتماعی در پی وقوع حوادث است، موجب می‌شود تا آسیب دیدگان گاه به سختی و گاه هرگز به حقوق خود دست پیدا نکنند و یا اصلا شناختی از مطالبات خود نداشته باشند.  نبود استاندارد و بی توجهی به آن، بزرگ‌ترین خسارت‌ها در انواع طبیعی و غیر طبیعی را به بار می‌آورد. این کمبود فقط به زیر ساخت‌های فیزیکی مربوط نمی‌شود بلکه شامل سمن‌ها، رسانه‌ها، نهادها و سازمان‌های غیر استاندارد یا بی‌‌توجه به آن می‌شود.