چرا تاج زاده جای درستی ایستاده است؟

مصطفی تاج زاده که این روزها به دلیل ثبت نام در انتخابات ریاست‌جمهوری نامش بیشتر بر سر زبان‌‌ها افتاده، به گمان من نمادی اصیل و درخشان از یک سیاست‌مدار دموکراسی‌خواه و صلح‌گرا است. سیاستمداری با اخلاق که اگرچه به ترتیبات و سازوکارهای کنونی اداره کشور معترض است، اما سهم قصور و خطاهای خودش و همقطارانش را در میان مسببان وضع موجود نادیده نمی‌گیرد. او بر خلاف بسیاری از هم‌کیشان خویش که زیر بار سنگین ابراز ندامت نرفته‌اند، بارها و بارها به سبب آنچه کرده و نکرده، عذرخواهی کرده است. در این روزها که گرد و غبار پوپولیسم از یک سو و خس و خاشاک رادیکالیسم از سوی دیگر جلوی دیدگانمان را گرفته، بد نیست نیم‌نگاهی بیندازیم به جایی که مصطفی تاجزاده در آن ایستاده است. او درست در زمانه‌ای که صدای پای رادیکالیسم از همیشه به ما نزدیک‌تر است و در روزگاری که داد و بیداد و فغان و فسانه یکه‌سالاری می‌کند و هردم بر طبل خشونت کوفته می‌شود؛ پا در مسیر سخت و ناهمواری گذاشته است. او نه خشونت و نه انفعال، نه هیاهو و نه انزوا، بلکه صلح، دموکراسی‌خواهی و تکثرگرایی را برگزیده است. راهی سخت که در این اوضاع، هرکسی را یارای پیمودن آن نیست. امروز، جو غالب، جو رادیکالیسم است و همه ما را به رادیکال شدن دعوت می‌کنند، اما هشیاری و مصلحت‌اندیشی اقتضا می‌کند که از این جو غالب فاصله بگیریم. رادیکالیسم فقط ما را کور و کر می‌کند، مهر محکمی بر اندیشه و خردورزی‌مان می‌زند و از صراط مستقیم اعتدال منحرف‌مان می‌سازد. رادیکال‌ها به طرز ساده‌اندیشانه‌ای جهان را دو پاره می‌بینند: آنان که با ما هستند و آنان که بر ما. یک طرف اهورا یک طرف اهریمن. باور کنید همین طرز تفکر برای یک فاجعه بشری کافیست! تاجزاده و امثال او قطعا از عیب و ایراد بری نیستند و حتماً بر ‌اندیشه‌ورزی‌ و کنشگری‌شان نقد و نظر وارد است. نگارنده نیز اسطوره‌سازی از تاجزاده و همانندان او را پی نمی‌گیرد؛ فقط تاکید اکیدش بر این است که در چنین شرایطی، جایگاه و موضع سیاسی امثال تاجزاده شناخته و قدر دانسته شود.معمولاً چنین انسان‌هایی در آزمون تاریخ سربلند بیرون می‌آیند؛ آنان‌که با صلح خو گرفته‌اند، حتی اگر با خشونت مواجه شوند!