نقاش مناظر خاک‌آلود

کلانتری از نقاشان مطرح نوگرای ایران بود. بسیاری از نقاشی‌های آشنا برای کودکان دبستانی - به‌ویژه در کتاب‌های نظام قدیم آموزش و پرورش- همچون «روباه و خروس» «چوپان دروغگو» «حسنک کجایی؟» «مرغابی‌ها و لاک‌پشت» و «روباه و زاغ» از آثار او بودند. او از کودکی علاقه‌اش را به‌رنگ‌ها نشان داد و به گفته خودش از کودکی با خط خطی کردن دیوار همسایه‌ها کشیدن نقاشی انتزاعی را تمرین می‌کرد. دوران تحصیل را در دبستان علامه و دبیرستان شرف تهران گذراند و در سال ۱۳۳۰ وارد دانشکده هنرهای زیبای تهران شد و در سال ۱۳۳۸ در رشته هنرهای تجسمی دانش‌آموخته شد. آشنایی او با همایون صنعتی‌زاده موجب راهیابی‌اش به مؤسسه انتشاراتی فرانکلین ناشر کتاب‌های درسی و نشریه پیک شد. به این ترتیب به‌تصویرگری کتاب‌های درسی روی آورد. پرویز کلانتری ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۵ در ۸۵ سالگی درگذشت. کلانتری در مراکز هنری از جمله دانشکده هنرهای زیبای تهران و کالج هنری کودکان در کالیفرنیا کار کرد و مدتی نیز مدیر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در تهران بود. وی نمایشگاه‌های گروهی و انفرادی بسیاری در داخل و خارج از ایران برگزار کرد. یک اثر از آثار این نقاش برجسته، در فهرست تمبرهای ویژه سازمان ملل به‌چاپ رسیده‌است. هم‌چنین تابلوی مشهور شهر ایرانی از نگاه نقاش ایرانی او در مقر سازمان ملل در نایروبی قرار دارد. از سال ۱۳۵۳ با شروع نقاشی‌های کاهگلی، دوره تازه‌ای را در زندگی هنری خود آغاز کرد که تا پایان زندگی ادامه داد. تابلوهای او جلوه‌ای ملموس از زندگی مردمان کویر و ساحل را در خود دارد. وی بیش‌تر با تابلوهای کاهگلی اش شناخته می‌شد و حتی بسیاری او را پایه‌گذار سبک کاهگلی می‌دانستند اما به‌گفته خودش پیش از او مارکو گریگوریان اولین کسی بود که این کار را کرد، هرچند شیوه کلانتری برخلاف گریگوریان که کاملاً انتزاعی و مدرن بود، ملایم‌تر و طبیعی‌تر است. وی می‌گفت «من نقاش مناظر خاک آلود مملکتم هستم» به‌همین دلیل است که او در بیشتر کارهایش فضاها و نمادهای روستایی و بومی را تصویر می‌کرد. وی هم‌چنین از هنرمندان بنام مکتب سقاخانه بود. او به‌نویسندگی و روزنامه‌نگاری نیز پرداخت و چند مجموعه داستان منتشر کرد، کتاب‌های ‌‌«ولی افتاد مشکل‌ها‌‌» ‌‌«چهار روایت‌‌» و ‌‌«نیچه نه، فقط بگو مشد اسماعیل‌‌» ازجمله آثار اوست. از وی هم‌چنین مقالات هنری متعددی در خصوص ارتباط هنر و هنرمند ایرانی، در نشریات ایرانی منتشرشده‌است.