آقای ارجمند، واقعاً سانسور خوب است؟

همیشه دم‌دمای انتخابات که می‌شود برخی از اهالی هنر در شاخه‌های مختلف می‌دوند در باند و ستاد انتخاباتی این یا آن؛ البته تأکید می‌کنم که بعضی از هنرمندان این مسیر را در پیش می‌گیرند و جا خوش می‌کنند میان طرفداران کاندیداهای طیف‌های مختلف و به تریبون تبلیغاتی آنان بدل می‌شوند. این روزها هم باید منتظر بمانیم تا ببینیم پیران و جوانان این عرصه کی می‌خواهند وارد کارزار شوند و خودشان را هزینه کنند برای پیروزی نامزدی خاص. حتماً شما هم در خاطر دارید که کدام چهره‌های معروف یا در اصطلاح سلبریتی در دوره قبلی انتخابات ریاست جمهوری کارکردشان را به تبلیغاتچی بودن تقلیل دادند و اکنون فرورفته‌اند در کنجی و دم برنمی‌آورند چون دستکم اگر خودشان را مسبب اوضاع‌واحوال وخیم این روزهای مردم ندانند، جامعه به آنان به‌عنوان کسانی که در به وجود آمدن وضع موجود مؤثر بوده‌اند، نگاه می‌کند. ‌‌این‌که هر یک از ما به سمت یک جریانی سیاسی گرایش داشته باشیم و از تفکر و اندیشه خاص دیگری در این حوزه دوری کنیم، طبیعی است، اما به گمانِ بسیاری از هنرمندان اصیل، آلودن دامن پاک هنر به سیاست درنهایت نتیجه خوبی به دنبال نخواهد داشت. این روزها یکی از پیران و موی سپیدکردگان هنر ایران پیش و بیش از بقیه وارد میدان شده و دارد حرف‌هایی می‌زند که دست‌کم در ابتدای استقرار دولت حاضر از آن خبری نبود. استاد داریوش ارجمند که جایش روی تخم چشمان من است، دارد در میدانی جولان می‌دهد که به نظر نتیجه خوبی برای او و هنرش به ارمغان نخواهد آورد. خودش در این چندماهه بارها تأکید کرده که وجدانش قبول نمی‌کند پول‌های مشکوک بگیرد و همیشه به سرچشمه منابع مالی آثاری که در آن‌ها به ایفای نقش پرداخته، فکر کرده است، اما دست‌کم در تازه‌ترین گفت‌وگوی مطبوعاتی خود با یکی از تلویزیون‌های اینترنتی نشان داده که تمایل به بیان کردن سخنان مطلوب یک جریان خاص سیاسی را دارد. او حرف‌هایی زده که شنیدنش من یکی را متعجب کرد. ارجمند دقیقاً این جمله را به کار برده: «سانسور چیز بدی نیست.» بعد هم به مجری زنی که در حال مصاحبه با او بوده، این‌طور گفته که همین شال، شلوار و لباس شما سانسور است، وگرنه ما باید در جنگل با پوششی از برگ راه می‌رفتیم. 
من بسیار کوچک‌تر از آنم که بخواهم به مرد هنرمندی چون او نصیحت کنم، اما می‌توانم از او یک خواهش کوچک داشته باشم؛ ‌‌این‌که بگذارد خاطرات‌مان از بازی او در امام علی، آدم‌برفی و حتی ستایش همان‌طور زیبا و دست‌نخورده باقی بماند. از او و بقیه هنرمندان خواهش می‌کنم که لااقل اگر به نصیحت آن شاعر فقید که می‌گفت، هنرمندان بر حکومت‌اند نه با حکومت، عمل نمی‌کنند سعی کنند آرا و نظراتشان را به‌عنوان یک الگویی برای جامعه ارائه نکنند چون در نهایت باید تاوان این رویه را خود آنان بدهند.