مجلس؛ از دادخواهی تا دادزنی

یکی از نمودهای شفافیت در کشورهای دنیا از جمله ایران، پخش مستقیم مذاکرات نمایندگان مردم در مجالس و پارلمان‌های آن‌هاست که در ایران نیز این امکان به‌صورت رادیویی و در سال‌های اخیر به‌صورت پخش زندة تصویری به وجود آمده است. آگاهی مردم از روند قانون‌گذاری‌ها و همچنین رصد فعالیت‌ها و اقدامات نمایندگان منتخب‌شان از مزایای این امکان فوق‌العاده است که پیگیری آن‌ها در صورت وجود فراغتِ کاری یا در حین مسافرت‌های درون‌شهری از طریق رادیو و اینترنت به‌راحتی در دسترس و امکان‌پذیر است.  اما آنچه همیشه رخ می‌داده، مذاکرات پرسروصدا، شلوغ و گاه همراه با دادوفریاد نمایندگان مجلس بوده است؛ تا آنجا که حتی برای بیان یک تذکر آیین‌نامه‌ای ساده، نماینده محترم آن‌چنان سروصدایی راه می‌اندازد و گاه پیراهن چاک می‌دهد که گویی بدون آن تذکر تمام چرخ‌های فعالیت کشور از حرکت باز می‌ایستد و آسمان به زمین می‌آید. حال‌آنکه همان نماینده محترم در خصوص مسائل راهبردیِ حساس و حیاتی کشور و مسائل مبتلابه جامعه بی‌نظر، کم‌نظر یا فاقد اطلاعات و تخصص کافی است.  شگفت آنجاست که هر کس پشت آن تریبون می‌رود به‌اجبار احساس می‌کند باید برای بیان نظرات و سخنان خود فریاد برآورد، فرقی نمی‌کند نماینده دولت، مجلس یا سایر ارگان‌ها و سازمان‌های مدعو باشد. در نتیجه تریبون مجلس همواره دادآفرین است، البته نه از جنس عدالت که از جنس «فریاد». حال‌آنکه گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من/آنچه البته به جایی نرسد فریاد است.  اما به‌راستی چرا این‌گونه است؟

مجلس‌های مختلف بعد از انقلاب با اکثریت چپ یا راست، اصلاح‌طلب یا اصول‌گرا و... همه این‌چنین اداره شده‌اند. آیا تعریف سازوکاری برای جلوگیری از این شلوغی‌ها و سروصداهای بی‌دلیل آن‌قدر سخت است که تاکنون به نتیجه نرسیده است؟ در برخی جلسات به‌هم‌ریختگی و بی‌نظمی به حدی بوده است که برای مثال رئیس مجلس سابق در ۵ دقیقه یک جلسه ۴۲ بار با واژه «بفرمایید» نمایندگان محترم را مورد خطاب قرار دادند تا شاید اثر کند و نماینده محترم سر جای مبارک خود بنشیند! در همین مجلس که به دست یک نظامی عالی‌رتبة سابق که سال‌ها با نظم و دیسیپلین نظامی سروکار داشته اداره می‌شود نیز گاهی اوقات شلوغی پشت هیأت‌رئیسه به حدی است که گاهی حتی به مانیتور رئیس هم رحم نمی‌کنند و نتیجه آرا را خود زودتر از رئیس می‌نگرند و گاه با ایما و اشاره اعلام می‌کنند. به‌راستی مجلس شورای اسلامی با این بی‌نظمی چگونه می‌تواند خود سرمنشأ نظم و قانون در کشور باشد؟ چگونه از مردم انتظار رعایت قانون، نظم و پایبندی به مقررات را دارد؟ آیا وقت آن نرسیده که چاره‌ای عاجل برای این امر مهم اندیشیده شود؟ شاید اگر نظمی در مجلس ما حاکم شود نمایندگان محترم نه‌تنها به جایگاه نظم در مجلس که به اجرای قانون در خطوط ویژه، فرودگاه و سازمان‌ها و ادارات هم احترام گذاشته و برای خود حقی مازاد قانون مطالبه نمی‌کنند. آن‌گاه است که سرباز راهور نه‌تنها سیلی نمی‌خورد که دستان او به‌عنوان مجری نظم و قانون از سوی یک قانون‌گذار بوسیده خواهد شد و مورد تفقد و تشویق قرار خواهد گرفت.