مرتضی حنانه؛ موسیقیدان، آهنگساز و رهبر ارکستر

مرتضی حنانه فرزند مهندس محمد حنانه، بنیان‌گذار دبیرستان ایرانشهر بود. در سال ۱۳۰۱ به دنیا آمد او پس از پایان دوره‌ ابتدایی، به اصرار پدر راهی هنرستان موسیقی شد. در آن زمان، هنرستان موسیقی ده نفر از موسیقیدانان را از چکسلواکی برای آموزش به هنرآموزان هنرستان استخدام کرده بود که مرتضی حنانه آموختن ساز هورن را زیر نظر «رودولف اوربانتس» آغاز کرد. وی بعدها به عنوان نوازنده‌ هورن اول ارکستر سمفونیک تهران شناخته شد. او پس از فارغ‌التحصیلی در انستیتوی موسیقی واتیکان؛ در سال ۱۳۴۰ به ایران  بازگشت. وی از آن پس در ایران به‌عنوان پرکارترین موسیقیدان پیشرو به‌شمار می‌رفت. 
حنانه در سال ۱۳۴۱ توانست ارکستر بزرگ تازه‌ای را به نام  «ارکستر  فارابی» بنیاد کند و آفریده‌های خود و دیگران را به اجرا درآورد. 
ارکستر فارابی در طول ۷ سال حیاتش، نزدیک به ۸۰ قطعه از آثار آهنگسازان ایرانی را به مرحله اجرا و ضبط در رادیو رساند. در سال ۱۳۴۲ علاوه بر تدریس سازبندی (ارکستراسیون) و اداره کلاس هورن در هنرستان عالی موسیقی، به‌عضویت شورای‌عالی موسیقی رادیو درآمد و در همین زمان بود که ارکستر سمفونیک رادیو ایران را به نام ارکستر فارابی پایه‌گذاری کرد.
 این ارکستر توانست آثار آهنگسازان ایران، همچون: صدیقه شهنیا، فریدون ناصری، فریدون فرزانه، مصطفی کسروی، سیروس شهردار و همچنین آثار خود مرتضی حنانه را اجرا و ضبط کند. حنانه در سال‌های ۱۳۴۸ و ۱۳۴۹ سرپرستی و اجرای سلسله برنامه‌های آموزشی موسیقی ایرانی در تلویزیون را تحت عنوان «شناسایی موسیقی اصیل ایرانی» به همراه حسین قوامی و برخی هنرمندان موسیقی میهنی به‌عهده گرفت. در سال ۱۳۴۵ از طرف رادیو ایران و بنا به‌دعوت یونسکو به «تریبون انترناسیونال آهنگسازان رادیو و تلویزیون» اعزام شد و در آنجا قطعاتی از اثر خود به‌نام «ارتوریو» را اجرا کرد که از رادیوی ایرلند و سوییس پخش شد. پس از افتتاح سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران، در سمت مشاور سرپرستی، اقدام به تشکیل کلاس‌هایی برای تعلیم فنی خوانندگان کرد و همچنین ارکستر سازهای ایرانی را تشکیل داد. حنانه ساخت موسیقی فیلم را از سال ۱۳۲۷ با فیلم «ایران سرزمین طلای سیاه» که محصول اداره کل هنرهای زیبای وزارت فرهنگ و هنر بود آغاز کرد. استاد مرتضی حنانه سرانجام پس از گذراندن بیماری، در ۶۷ سالگی درگذشت. حنانه همیشه آرزو داشت در کنار حکیم بزرگ ایران زمین «پورسینا« و در همدان به‌خاک سپرده شود که این خواسته امکان‌پذیر نشد و در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.