اولین دوره انتخابات ریاست جمهوری بعد از انقلاب

به دنبال استعفای دولت موقت به دليل تسخير سفارت آمريكا در تهران توسط دانشجويان پيرو خط امام، شورای انقلاب به دستور حضرت امام خمينی(ره)، مديريت اجرايی كشور را برعهده گرفت و پس از چندی اولين انتخابات رياست جمهوری در پنجم بهمن 1358 برگزار شد. در اين انتخابات ابوالحسن بنی‌صدر كه پس از اقامت پانزده ساله در فرانسه به ايران بازگشته و با فعالیت و وفاداری به انقلاب، نظام، مردم و رهبری توانسته بود به پست‏‌های حساسي دست يابد، با كسب 76درصد آرا به رياست جمهوری برگزيده شد. عناوين اولين رئيس جمهور ايران و فرمانده كل نيروهای مسلح و... سبب شد كه به زودی بنی‌صدر اختلاف خود را با بقیه نیروهای انقلاب آشکار کرده و با تكيه بر قدرتی كه از مردم برای انتخابش به دست آورده بود، خود را محور کارها بداند و به انتقاد از مخالفانش مشغول شود. اين روند، مخالفت نيروهای تندرو و ارزشی نظام را برانگيخت و پس از مدتی و علی‌رغم آغاز جنگ تحميلی، اين كشمكش‏‌ها حتی با وساطت حضرت امام نيز پايان نيافت. در اين مدت بارها جوّ اغتشاش و نا امنی در كشور به راه انداخته شد. همسويي و همكاری بنی‌صدر با سازمان مجاهدين خلق، دامن زدن به تشنجات و درگيری‌ها در كشور، اختلاف نظر درباره اداره جنگ و دفاع از مرزهای ايران در جريان جنگ تحميلی، در نهايت باعث شد تا طرح عدم كفايت سياسی بنی‌صدر در مجلس شورای اسلامی مورد بحث قرار گرفته و به تصويب برسد. اين در حالي بود كه حضرت امام، در بيستم خرداد 1360، وی را از فرماندهی كل قوا كه از جانب ولی فقيه به رئيس جمهور تفويض شده بود، خلع کردند. سرانجام و با رأی عدم كفايت سياسی بنی صدر در مجلس، امام خمینی، وی را در اول تيرماه 1360 از رياست جمهوري عزل كردند. از اين زمان اتحاد بيشتر بنی‌صدر و گروه مجاهدین خلق باعث ترور تعداد زيادی از مسئولان عالی‌رتبه نظام شد، تا اين كه وی به همراه اعضای مجاهدين خلق در هفتم مرداد 1360 از كشور گريخت و مقيم فرانسه شد. پس از رفتن بنی صدر، مردم انقلابی و مسلمان ايران با حضور در پای صندوق‏‌های رأی، محمدعلی رجايی را با آرای قاطع به رياست جمهوری انتخاب كردند.