سازوکارهای مقابله با توهین و افترا

بنا بر سیاست‌های تعریف شده در شورای سیاستگذاری سازمان صداوسیما و مستند به اصل175قانون اساسی، آنچه در قالب برنامه‌های دیداری-شنیداری تولید و پخش می‌شود می‌بایست مبتنی بر آموزه‌های اخلاقی و مذهبی باشد و بنا بر همین امر بعضا دیده و شنیده‌ایم که برخی مجریان و... بابت رفتارهای خلاف شئونات اسلامی و... ممنوع‌التصویر شده‌اند. در این بین استناد به مقررات قانون مجازات اسلامی در باب توهین و افترا قابل توجه است. ماده609درباب توهین به مقامات دولتی وماده697درباب افترا و هتک حرمت تعاریفی دارد که مصداق سخنان شیخ احمد جهان‌بزرگی است و بنا بر تبصره1ماده45قانون آیین دادرسی کیفری در مجاز بودن شهروندان به اعلام وقوع جرم و...زمان مواجه با جرم مشهود، مقدمات آغاز تحقیقات مقدماتی علیه ایشان فراهم است. چند روزی است ویدئوی منتشر شده از مصاحبه شیخ احمد جهان‌بزرگی در برنامه تلویزیونی شبکه چهار سیما که از قضا معروف و موصوف است به شبکه فرهیختگان، سبب نقد و ایراد اصحاب رسانه و فعالان فضای مجازی شده است. فارغ از لزوم نقد چنین رفتاری، موضوع مهم‌تر تامل راجع به این امر است که چه بر آموزه‌های مذهبی و فرهنگی آمده که شخصی ملبس به لباس روحانیت که اتفاقا مدیر گروه علوم سیاسی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی است، در نقد عملکرد دولت بدون رعایت حداقل‌های فرهنگ اسلامی-ایرانی به زندگی شخصی رئیس جمهور ورود کرده با عباراتی سخیف نسبت‌های ناروایی که بر فرض صحت زمان و مکان بیان آن رسانه ملی نیست، بدون رعایت حداقل‌های فرهنگی هر چه از دهانش در می‌آید می‌گوید! بیان چنین الفاظی توسط شخصی که اوصاف و القاب مسئولیت‌ها و مدارک علمی‌اش را یدک‌کش نمی‌کشد علامت سوال بزرگی در ذهن مردم ایجاد می‌کند که نکند در این چهل سال اشخاصی شبیه به ایشان مسئول اداره جامعه بوده‌اند و این تصور به منزله خط بطلان بر باورهای مردمی است که عموما باور داشته و پذیرفته بودند که روحانیت علاوه بر گذراندن دروس فقهی در حوزه، اصول اخلاقی را بر اساس مبانی دین اسلام تا جایی می‌آموزند که بعدترها به بهانه‌های مختلف بر منبر موعظه مردم را به رعایت اخلاق توصیه می‌کنند. با مرور فیلم مذکور این پرسش در ذهن مخاطب مرور می‌شود که چه برسر جامعه روحانیت آمده که شخصی چون شیخ احمد جهان‌بزرگی در رسانه ملی مقابل دیدگان مخاطبان فراوان الفاظی ناپسند به مسئولین دولتی نسبت داده، ایشان را مورد تمسخر و ناسزاگویی قرار می‌دهد؟ کوتاهی‌ها و تخلفات فرضی مسئولین دولتی امری است قابل پیگرد قضایی، که اتفاقا علاوه بر شرع، قانون نیز مسیر مطالبه آن را مشخص کرده و چنانچه شیخ احمد آن‌گونه که نشان می‌دهند دلسوز مردم و نظام هستند، می‌توانند همین فردا دست به کار شده با علم فقاهتی خویش عریضه‌ای تقدیم دادگاه ویژه روحانیت و کارکنان دولت کنند تا حقوق تضییع شده ملت احیاء شود. شاید پرسش اصلی را باید از جامعه روحانیون داشت که چرا در تقابل با چنین رفتارهایی واکنشی درخور جامعه روحانیت بروز نمی‌دهند؟جامعه‌ای را که بزرگانی چون آیت‌ا...بهجت و آیت‌ا...حسن‌زاده و...را به عنوان الگوی تمام نمای حکمت و اخلاق به مردم معرفی کرده است، چه شده که نسبت به چنین رفتارهایی که متاسفانه هر از چندی شاهد آن هستیم، هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد؟ تهمت زدن و فحاشی کردن آن هم در رسانه ملی فارغ از اینکه کاری عبث و بیهوده است، امری است که بر فرض وجود تریبون از عهده همگان بر می‌آید لذا باید محضر شیخ احمد عرض کرد،چنانچه دل در گرو نظام و درد مردم دارید و مرد عمل هستید، بسم‌الله، این گوی و این میدان، چرا علیه مقامات دولتی اعلام جرم نمی‌کنید تا حقوق ملتی را که به زعم شما در انتخاب خویش اشتباه کرده‌اند احیاء شود، مگر رسالت و وظیفه اصلی و ذاتی روحانیون حسب فرمایش امام ره و سایر صاحبنظران، انسان ساختن و تربیت انسان‌ها نیست؟(به نقل از مصاحبه آیت‌ا...هریسی /ایسنا/24بهمن96)به راستی آنچه این روزها در فضای مجازی و رسانه‌ها از برخی روحانیون دیده می‌شود دلیل موجهی برای ورود دادستان دادگاه ویژه روحانیت ایجاب نکرده است؟