در رثای عندلیبی

  «جمشید عندلیبی» را بی‌گمان  می‌توانیم یکی از مهم‌ و تاثیر گذارترین نوازندگان نی در دهه 60 و 70 بدانیم.
  از سوی دیگر عندلیبی را می‌توانیم پس از استادان بزرگی چون کسایی، ناهید، کیانی نژاد و موسوی به عنوان یکی از پیشگامان نسل جدیدی از نوازندگان نی، بنامیم.
درست است که وی در آغاز نوازندگی نی را بدون استاد فرا گرفت اما در ادامه فعالیت هنری اش، آشنایی با استاد «حسین عمومی» که هم نوازنده نی بود و هم استاد و پژوهشگر در زمینه آواز، سبب شد تا وی وارد عرصه جدیدی از نوازندگی نی شود.
عندلیبی از بزرگان بسیاری بهره گرفت که برخی استادان بنام آواز بودند و برخی نوازندگان چیره دست و صاحب سبک؛ استادانی چون نور علی خان برومند، حسن کسایی، محمد رضا لطفی، محمد رضا شجریان، نصرالله ناصح پور و... .
اوج فعالیت هنری عندلیبی در دهه 60 و 70 است. دورانی که بسیاری از کارهای ارزشمند و تکرار ناشدنی موسیقی ایرانی خلق شد.
عندلیبی را می‌توان در کنار نامدارانی چون استاد پرویز مشکاتیان(مؤسس گروه)، جزو نوازندگان ثابت گروه عارف دانست. گروهی که در دهه 60 در خلق آثاری بینظیر با آواز بی همتای استاد محمد رضا شجریان نقش مهمی داشت. آثاری که هر کدام به عنوان یک مرجع در موسیقی ایرانی محسوب می شود. نوا، بیداد و دستان جزو شاخص ترین ها این آثار محسوب می شود. در دهه 60 عندلیبی در اثری جاودانه به نام «نی نوا» به آهنگسازی استاد حسین علیزاده خوش درخشید و نفس هایش چنان در نی می دمید که هر دل و جانی را مسحور خود می کرد. اثری که به یادگاری ماندگار برای همه ایرانیان تبدیل شده است. در دهه 70 در کنسرت‌های مختلفی همراه با بزرگانی چون استاد داریوش پیرنیاکان همراه با آواز استاد شجریان در خلق آثار درخشانی مانند دل مجنون، پیام نسیم و سروچمان و یاد ایام نقش مهمی داشت. مگر می‌شود صدای گرم و دلپذیر نی نوازی او در تصنیف‌هایی  چون دل مجنون،سرو چمان، مرغ سحر،دل بردی از من به یغما،سلسله موی دوست و یاد ایام را که همراه با نوای آسمانی استاد شجریان بر دل و جان ما نقشی جاودانه زده است، از یاد برد. پاییز نیزار( آهنگساز و نوازنده)، مونس جان( آهنگساز و نوازنده)، میهمان تو( آهنگساز و نوازنده)، دود عود(نوازنده)،  آسمان عشق ( نوازنده)،رسوای دل( نوازنده)، برخی از آثاری دیگری است که عندلیبی در آنها هنرنمایی کرده است.