معلمی پر از درد و دغدغه

مظاهر گودرزی - مهدی بهلولی را وقتی شناختم که چند باری خواستم درخصوص مشکلات معلمان و دانش‌آموزان گزارش بنویسم. از همان برخورد اول چنان همراهی کرد که فهمیدم اگر هربار کمکی از او بخواهم بدون معطلی استقبال می‌کند. آخرین گفت‌وگویی که با ایشان داشتم روز بیستم اردیبهشت بود. آن روز می‌خواستم درخصوص برخورد خشن پلیس با دانش‌آموزانی که به‌دلیل برگزاری امتحانات حضوری اعتراض داشتند، گزارشی بنویسم. درنهایت آن گزارش بیست‌ویکم اردیبهشت در روزنامه همدلی با عنوان «بازی باخت-باخت در مدرسه» چاپ شد. جایی که بهلولی در آن مصاحبه، صادقانه از ضعف‌های احتمالی برگزاری آزمون حضوری و البته انتقاد به برخورد خشن پلیس با دانش‌آموزان معترض گفت. از آن گفت‌وگوی کوتاه چیزی حدود 18روز می‌گذرد، نمی‌دانم شاید در آن ثانیه‌هایی که با او هم‌کلام شده بودم ویروس کرونا داشت ذره ذره بدن او را آلوده می‌کرد و کسی از این ماجرا خبر نداشت. وقتی شنیدم به‌دلیل ابتلا به کرونا بستری شده است تعجب کردم، با خودم گفتم همین چند روز قبل بود که داشتم با ایشان صحبت می‌کردم اما نمی‌دانستم قرار است با شنیدن خبر درگذشت او بیشتر تعجب کنم. حالا مهدی بهلولی در میان ما نیست، نام او چند روز قبل در میان همان نفراتی ثبت شد که سخنگوی وزارت بهداشت هر روز حوالی ساعت 14 ظهر از آن‌ها با عنوان فوتی‌های ابتلا به‌کرونا یاد می‌کند. نمی‌دانم شاید اگر عملیات واکسیناسیون زودتر و سریعتر انجام می‌شد همچنان این معلم و انسان شریف در قید حیات بود. مهدی بهلولی، معلم ریاضی و یک فعال صنفی معلمی بود که همیشه تلاش داشت از حقوق معلمان و دانش‌آموزان دفاع کند. او درحالی‌ هفته گذشته تسلیم کووید19 شد که حالا بسیاری از دوستان، معلمان، دانش‌آموزان، اهالی رسانه به‌ویژه اجتماعی‌نویسان و از همه مهم‌تر خانواده‌اش در غم فقدان این معلم دوست داشتنی بهت زده به مرور خاطراتش می‌نشینند. ضمن این‌که او صرفاً معلم پای تخته و گچ نبود، جدا از فعالیت صنفی و بعد از پایان دوران زندان در اوایل دهه 90 که درپی پیگیری مطالبات صنفی معلمان بازداشت شده بود، شروع به مطالعه درخصوص عدالت آموزشی کرد. او جدا از چاپ چندین مقاله در این‌باره به‌همراه دوست دیرینه خود محمدرضا نیک‌نژاد کتابی با‌عنوان «مقاومت در برابر خصوصی‌سازی و تلاش برای نجات مدارس دولتی، تجربه آمریکا» را ترجمه کرد تا نشان دهد همواره دغدغه‌مند حضور دانش‌آموزان در محیط مدرسه و تحصیل به‌عنوان یک حق برای همه است. انسان مسئولیت‌پذیری مانند او به‌گونه‌ای است که به‌اعتبار کلام دوستانش تا چند هفته قبل از شروع بیماری پیگیر احقاق حقوق معلمان بوده است. روحش شاد.