دختران ۳۰درصد کمتر از پسران رویا می‌بافند

همدلی|  یک نظرسنجی سازمان بهزیستی نشان می‌دهد بسیاری از دختران ایرانی دیگر رویا نمی‌بافند، دست از خیال‌پردازی کشیده‌اند و حتی دیگر آرزویی نمی‌کنند.  مطابق با یک نظرسنجی انجام شده از سوی سازمان بهزیستی، میزان آرزوی دختران نسبت به پسران ۳۰درصد کمتر است. براساس همین نظرسنجی آرزو‌های پسران بسیار روشن بوده است. این‌که چرا  تعداد زیادی از دختران کشور رویابافی و آرزو را برای خود قدغن کرده‌اند یا توجه زیادی به آن نمی‌کنند، نه‌تنها موضوع قابل تأملی است، بلکه خود هشدار بلندی است که نیاز به شنیدن دارد. چه‌کسی است که نداند رویاهای نیمه شب و آرزوهای دور و دراز با زندگی جوانان و نوجوانان گره خورده است،  پایه بسیاری از اتفاقات روزمره در همین رویاهای نیمه شب گذاشته می‌شود و آرزوهای شیرین است که هدف می‌سازد و شخص را به‌حرکت و فعالیت وا می‌دارد. حال اگر این موهبت‌ها از شخصی گرفته شود یا خود شخص خود را از آن محروم کند، می‌تواند تاثیرات عمیق و بنیادی در زندگی هر فردی ایجاد کند. یک روان‌شناس آرزوهای یخ زده و رویاهای کم فروغ دختران ایرانی را به ناامیدی این قشر از جامعه نسبت داد و به همدلی گفت: «نه‌فقط دختران یا پسران  بلکه هر فرد عادی با هر موقعیت سنی و اجتماعی نیز اگر در مورد یک موضوع یا موضوعات مختلف مدام با بن‌بست و دیوار مواجه شود و مدام «نه» بشنود کم‌کم سرخورده می‌شود و از آن فعالیت دست می‌کشد.» سارا قاسمی افزود: «بدون تردید آرزوها و رویاهای منجمد شده دختران نیز به تابلوهای ایست و سریال محدودیت‌های این جنس در ایران برمی‌گردد.» وی تصریح کرد: «واقعیت این است که فضای جامعه به‌شکلی است که اعتماد به‌نفس لازم را به‌دختران نمی‌دهد. دختران به‌نسبت پسران از فرصت برابر برخوردار نیستند. این تبعیض‌ها از رشته‌های درسی گرفته تا رشته‌های ورزشی تا سهم از فضاهای  شهری و... را شامل می‌شود. نحوه برخورد با دختران و زنان در جامعه به‌گونه‌ای است که گویا آنان شهروند درجه دو و جنس دوم هستند. به عنوان مثال حذف دختران از روی جلد کتاب‌های درسی یا حذف عکس زنان از روی آرامگاه‌ها و صدها مورد از این دست، این پیام را به‌جامعه مخابره می‌کند که دختران و زنان در این جامعه با مردان از حقوق برابری برخوردار نیستند. بنابراین این تبعیض و نابرابری خود به‌تنهایی می‌تواند انفعال و ناامیدی را ایجاد کند و اعتماد به‌نفس را خدشه دار کند.»
قاسمی با اشاره به فشارهای روانی بر زنان از سوی طیف محافظه‌کار جامعه گفت: «تلخ‌تر آن است که دیوار این جنس آن‌قدر کوتاه است که در هر موضوعی مورد هجمه روانی از سوی بخشی از محافظه‌کاران و طیف سنتی جامعه  نیز قرار می‌گیرند، به‌نحوی که حتی باد و باران و سیل و زلزله و خشکسالی و هر بلای طبیعی و غیرطبیعی را نیز به‌پوشش و رفتار آنان ربط می‌دهند. حتی اگر این سخنان از نگاه بخش زیادی از جامعه طنز و مضحک به‌نظر برسد اما تاثیرات کلامی را نباید نادیده گرفت. از قدیم گفته‌اند تاثیری که در گفتن هست، در نگفتن نیست. هجمه‌ها به‌دختران و زنان حتی اگر کلامی باشد از لحاظ روانی تاثیرگذار است، چرا که کلمات وزن دارند و به ذهن جهت می‌دهند و بر احساسات نفوذ می‌کنند. وی با اشاره به آمار دخترانی که دست از رویابافی و آرزو کردن کشیدند، گفت: «این آمار، آمار ترسناکی است و نشان می‌دهد ۳۰درصد از دختران کشور که مادران آینده هستند، در سنی که باید در اوج رویاپردازی باشند حتی انگیزه خیال‌پردازی و آرزو کردن ندارند. این آمار لازم است از سوی مسئولان جدی گرفته شود درغیر این‌صورت چند سال آینده عواقب این سهل‌انگاری را خواهیم دید.» قاسمی در پایان با توصیه‌ای به‌دختران جوان گفت: «این روزها باید به دخترهای ایرانی که دست از رویابافی و خیال‌پردازی کشیده‌اند از قول شاعر آمریکایی بگویم: «رویاهاتو از دست نده واسه این که اگه رویاهات از دست برن زندگی عین بیابون برهوتی میشه که برفا توش یخ زده باشن»  این شعر «لنگستن هیوز» شاعر و داستان‌نویس آمریکایی با ترجمه احمد شاملو است که اهمیت رویابافی و خودپنداره را بیان می‌کند.»