روزی که عراق به کویت حمله کرد

با پایان جنگ ایران و عراق، هنوز منطقه درگیر تنش‌های گاه‌وبیگاه بود. صدام حسین که در جریان جنگ ایران، حمایت آمریکا و سایر هم‌پیمانان را با خود داشت، این بار به کویت حمله کرد. بهانه صدام این بود که کویت منابع نفتی عراق در منطقه بیابانی میان دو کشور را به سرقت می‌برد. 
عراق همچنین کویت را به تعرض به مرزهای کشورش متهم کرد و با همین دو دلیل حمله‌ای سخت علیه کویت ترتیب داد. دوم اوت ۱۹۹۰ مصادف با ۱۱مرداد ۱۳۶۹ صدام دستور حمله به کویت را صادر کرد. عراق در حالی نیروهای خود را به کویت فرستاد که این کشور آماده دفاع نبود و در همین شرایط نیروهای عراقی با اتوبوس خاک کویت را تصرف کردند. عراق یک سال پس از پایان جنگ با ایران، برای جبران ضعف‌های اقتصادی به کویت حمله کرد. 
عراق در آن زمان حدود ۷۵میلیارد دلار بدهی جنگی داشت و در همان دوره کویت یکی از کشورهای ثروتمند منطقه بود و اصطلاح «وضع فلانی کویت است» نیز میان همه رایج بود که اشاره‌ای به ثروت بیکران این کشور بود. یکی از افسر بازنشسته ارتش کویت در توضیح شرایط این حمله نظامی به میدل ایست آی گفته «برنامه‌ریزی عراق برای حمله به کویت شامل دو نقشه اصلی بود؛ اول اینکه اگر کویت آمادگی مقابله با این هجوم را داشت، عراق نوار مرزی و برخی از میدان‌های نفتی این کشور را تحت سیطره خود درمی‌‌آورد و درباره آن‌ها با کویت به مذاکره می‌نشست. دوم اینکه اگر کویت برای مقابله با این هجوم آمادگی لازم را نداشت سراسر خاک این کشور توسط نیروهای عراقی اشغال می‌شد.» 
در همین شرایط امیران کویت و حتی «شیخ جابر احمد الصباح» امیر این کشور به عربستان گریختند و هرچند حمله عراق همه‌جانبه بود و صدام دولت موقت نیز تشکیل داد، اما مشکل اساسی این بود که این بار حمایت‌های قبلی وجود نداشت و شورای امنیت به‌سرعت علیه عراق اخطار صادر کرد که البته صدام آن را نپذیرفت. چهار روز پس از حمله عراق، نشست اضطراری شورای امنیت سازمان ملل برگزار شد و یک روز پس‌ازاین نشست نیز آمریکا برای مقابله با عراق نیرو‌هایش به مرز‌های مشترک کویت و عربستان اعزام کرد، بااین‌حال صدام متوقف نشد و در اقدام بعدی نام کویت را «کاظمه» گذاشت و آن را بخشی از خاک عراق معرفی کرد که اکنون به میهن اصلی خود بازگشته است. با حضور نیرو‌های آمریکایی در منطقه، عراق شرط جدیدی گذاشت و گفت و اعلام کرد اسرائیل باید از مناطق اشغال‌شده عقب‌نشینی کند تا او نیز از کویت بیرون برود. این یعنی عراق شرایطی را پیش آورده بود که دو متحد اصلی آمریکا در منطقه (عربستان و اسرائیل) را تحت‌فشار قرار بگیرند و طبیعتاً این پیام مناسبی برای آمریکا نبود. نتیجه تصمیم صدام این بود که آمریکا دست به محاصره دریایی عراق بزند. یک ماه بعد در نوامبر، آمریکا و ۳۷کشور دیگر در قالب نیرو‌های ناتو، حدود ۷۵۰هزار نیرو به منطقه اعزام کردند و چند روز بعد در عملیاتی به نام «طوفان صحرا» ناتو مناطق مهمی از عراق را بمباران کردند. این به آن معنا بود که نفت کویت و عربستان تا چه اندازه برای آن‌ها اهمیت دارد. عراق البته این حمله را بی‌پاسخ نگذاشت و «ریاض» و «حفر الباطن» و بخشی از اسرائیل را بمباران کرد و سپس ۱۱میلیون بشکه نفت کویت را به خلیج‌فارس ریخت تا منابع این کشور را نابود کند. از آن‌سو البته حملات آمریکا و نیرو‌های ناتو آن‌قدر در عراق ادامه یافت که عاقبت صدام ناچار به عقب‌نشینی شد و بالاخره جنگ خلیج‌فارس پایان یافت و «جرج بوش پدر» رئیس‌جمهور آمریکا در ۲۷فوریه ۱۹۹۱میلادی (۸اسفند ۱۳۶۹) پایان جنگ و آزادی کویت را به‌طور رسمی اعلام کرد.