درد استان‌های زاگرس‌نشین! نگاهی به مشکلات و چالش‌ها!

«اخیراً مدیرعامل آب استان کهگیلویه و بویراحمد اعلام کرد که اجازه کشت برنج در استان وجود ندارد.»
بعنوان یک طرفدار محیط زیستی قبول دارم که کاشت محصولاتی مانند برنج وهندوانه وسایر محصولات آب بر به ضرر اکوسیستم ایران هست، ولی این تصمیم تنها بُعدی از چالش‌هایی است که در این استان وجود دارد و دلیل آن به ضعف مدیریتی و از دست رفتن منابع آبی استان برمی‌گردد. همگان می‌دانند که بی‌توجهی به منابع آبی و عدم برنامه‌ریزی درست در مدیریت آب، می‌تواند به فاجعه‌ای بزرگ‌تر منجر شود. این تصمیم، بر زندگی کشاورزان محلی که به کشت برنج وابسته‌اند، تأثیر بسیاری خواهد داشت و نشان‌دهنده‌ی عدم دغدغه‌مندی مسئولین در حفاظت و بهره‌برداری از منابع طبیعی است.

امروزه، به‌نظر می‌رسد گروهی در این استان همواره در خواب غفلت هستند و هر روز بیشتر از پیش به این بی‌تحرکی دامن می‌زنند. شاید هم جیب‌های آن‌ها از جاهایی پر می‌شود و به جاهای خاصی وصل‌اند. در طرف دیگر، گروهی به سیاست‌زدگی دچار شده‌اند و به‌جای آنکه به حل مسائل بپردازند، صرفاً درگیر دعواهای سیاسی و تفکیک‌های حزبی می‌شوند. جمله‌هایی مانند “چون نماینده مخالف طیف ما در مجلس است، نمی‌گذاریم این کار به سرانجام برسد” نشان‌دهنده این نگرش خطرناک است که استان ما را به سمت پسرفت سوق می‌دهد.

اصفهان، از زمان‌های پیش از حکومت اسلامی، در عرصه صنعت سرآمد بوده و در این حکومت نیز وزرا و معاونان بسیاری را به خود دیده است که همه منافع را برای خود تعریف کرده‌اند. در مقابل، استان‌های لرنشین به سبب درگیر شدن در دعواهای تعصبی و سیاسی، منابع ارزشمند خود را بی‌رحمانه از دست داده‌اند. اکنون، به دلیل انتقال آب‌های استان به نقاط دیگر، ناچاریم به سمت استفاده از برنج لنجونی(اصفهان) برگردیم و مشکلات بیشتری را متحمل شویم.

مسئولین استان ما همواره درگیر دعواهای سیاسی بوده و به همین دلیل، تمامی منابع حیاتی از دست رفته‌اند. به‌دلیل این ناکامی، نمایندگان ادوار گذشته باید پاسخگو باشند: چرا استان ما در هیچ زمینه‌ای رشد نکرده است؟ چرا فرزندان ما باید در یزد و عسلویه به کارگری بپردازند؟ چگونه این مسئولین به راحتی شب را صبح می‌کنند و از خواب برمی‌خیزند؟

من خود، به‌دلیل کارم، گه گاه با اتوبوس به یزد می‌روم و گاهی اشک بر چشمانم جمع می‌شود. آیا می‌دانید درد غربت چقدر طاقت‌فرساست؟ این حس را باید از نزدیک تجربه کرد تا عمق آن روشن شود. بیایید تعصبات را کنار بگذاریم و حس مسئولیت اجتماعی‌مان را قوی‌تر کنیم. باید فریاد بزنیم و برای احقاق حقوق‌مان به پا خیزیم.

آب‌های بشار در سد تنگ سرخ به باد رفته است و حالا به ما می‌گویند که برنج نکارید. این هم نتایج فقدان دغدغه‌مندی مردم ماست. بی‌تحرکی و بی‌اعتنایی ما به سرنوشت استان پیامدهایی جدی خواهد داشت. باید برآییم و صدای‌مان را به گوش مسئولان برسانیم. این تنها راهی است که می‌تواند ما را به سمت آینده‌ای بهتر هدایت کند.

محمود درویش چه زیبا از بیداری میگوید:

ای که ریشه‌ات شکسته در زمین غم
آینده‌ات را در خواب نگذار
بیدار شو!
تا صدای خروش زندگی را بشنوی
که در دوردست‌ها،
نغمه های امید را می‌زند.

نفسی تازه کن، ای انسان،
برخیز از خواب جاودان بی‌تحرکی
و با هر گام،
خورشید را به آغوش بکش
که بیداری با عشق در دل می‌روید
و رنگ‌های روشن را به تصویر می کشاند.