آیدین ریاضی- هنر نمایش در کشورمان از اواخر دوران مشروطه شروع شد.اتئاتر که عمری بیش از یک قرن در سرزمین ما دارد به گواهی آمار نزدیک به نصف عمر خود را با تکیه به دولت سپری کرده است. تئاتر در اوایل شکل‌گیری تنها مخاطب محدودی از طبقه مرفه جامعه داشت و با گذشت زمان و رفته‎رفته در بین توده مردم جا باز کرد و در تماشاخانه‌‎ها برای عموم مردم به روی صحنه رفت اما از دهه چهل که هنرمندان تئاتر فعالیت خود را به عنوان کارمندان دولت در اداره تئاتر آغاز کردند این هنر به سمت دولتی شدن رفت. در این زمان با ساخت چند تالار دولتی مانند تالار وحدت و حافظ و مجموعه تئاتر شهر، دولتی بودن تئاتر بیش از پیش رخ نمود تا جایی‎که به اعتقاد بسیاری ارتباط این هنر با بدنه جامعه بسیار ضعیف شد و این دولتی بودن که تئاتر را با مشکلات عدیده‌ای مواجه کرده بود که تا به امروز نیز ادامه پیدا کرد و دیرزمانی است که همه هنرمندان تئاتر به این شرایط نامساعد بسنده کرده‌اند.در شرایط فعلی شکل‌گیری تئاتر خصوصی یکی از راهکارهای بهبود وضعیت موجود است. اما وضع امروز با اختصاص ندادن بودجه کافی برای تئاتر از یک طرف و نظارت مستقیم وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بر کلیه ارکان تئاتر از طرف دیگر مسائلی است که تئاتر دولتی در ایران با آن رو‌به‌رو است. عدم تخصیص تامین بودجه کافی برای تئاتر از جانب دولت،کمبود امکانات، کمبود سالن و پایین بودن دستمزد هنرمندان تئاتر را در پی دارد. از سال‎‎ها پیش زمزمه خصوصی سازی تئاتر ایران وجود داشته است، اما رغبتی به این امر در دولت‎مردان دیده نمی‎شود.همه هنرمندان به مرکز هنرهای نمایشی عادت کرده‎اند و قدرت ریسک پذیری برای خصوصی‎شدن تئاتر در بین هنرمندان نیست. از طرف دیگر مادامی که دولت بر تولید تئاتر مورد نظر خود اصرار دارد و پول می‎دهد تا اهداف و اندیشه‌های خود را توسعه بدهد، خصوصی‌سازی کار سختی است.یکی از راه‎کارهای بازگشت دوباره تئاتر به متن جامعه، ایجاد تئاتر خصوصی است که البته چند مانع اصلی دارد؛ اقتدار مسئولان دولتی به سبب در اختیار داشتن بودجه، مالکیت سالن‌ها، امکانات تصویب متن، مجوز اجرا.دوم، فقدان جایگاه مناسب فرهنگ و هنر از جمله هنر نمایش در سبد روزانه خانواده‎های ایرانی.سوم درگیری های کاری و فکری هنرمندان به دلیل آن‎که در این دوران به علت مشکلات مالی و اجتماعی و دیگر سیاست‌های فرهنگی تقریبا هیچ گروه ثابتی وجود ندارد و بر همه این‎ها کج‎سلیقگی فراوانی را باید افزود که این هنرمندان در انتخاب و اجرای آثار نمایشی به خرج می‌دهند و سرانجام چهارم آن‎که هیچ نوع سرمایه‎گذار فرهنگی در کار نیست که حاضر باشد در این دوران بحران‌های غیر قابل پیش‌بینی اقتصادی توان مالی و سرمایه خود را در فعالیت‌های فرهنگی به خطر اندازد.