نام چاووش با انقلاب گره خورده؛ جمعی از هنرمندان عرصه موسیقی سنتی که هر یک بعدها به چهره‌ای شاخص در موسیقی ایران تبدیل شدند، آغازگر حرکتی بودند که به نوعی جرقه تولد موسیقی انقلاب را زد. محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، محمدرضا شجریان، پرویز مشکاتیان و ... در قالب کانون چاووش نه تنها نام خود را در موسیقی ایران جاودانه کردند بلکه در زمانی دست به تولید آثاری با مضمون موسیقی انقلابی زدند که به زعم خودشان کمتر کسی جرات انجام چنین کاری را داشت. بعضی از دغدغه‌مندان موسیقی انقلابی، آثاری را شایسته قرار دادن در این چارچوب می‌دانند که پیش از پیروزی انقلاب ساخته شده باشد، چرا که سازندگانش در دوران ترس و حکومت نظامی دست به تولید اثری این‌چنینی زده‌اند. این طیف، آثاری که پس از انقلاب ساخته شدند را به دلیل خروج از زیرزمین‌ها و آسودگی ناشی از رفع خطر رژیم پهلوی، چندان با عنوان موسیقی انقلابی تعریف نمی‌کنند. اعضای چاووش پیش از پیروزی انقلاب و پس از واقعه هفدهم شهریور در اعتراض به این اتفاق به رهبری هوشنگ ابتهاج، رئیس وقت بخش موسیقی رادیو استعفای دسته‌جمعی خود را تقدیم کردند. البته بعضی دیگر بنیان موسیقی انقلابی را قدیمی‌تر می‌دانند و بر این باورند شاگردان دکتر داریوش صفوت در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به نوعی سنگ بنای به وجود آمدن مفهومی با نام موسیقی انقلابی را گذاشتند که در ادامه به درختی تناور تبدیل شد.