مازیار سوادکوهی - طنزنگار باور بفرمایید ما از کودکی حتی وقتی که می‌خواستیم برای اولین بار ونگ بزنیم، کلی از فامیل‌ها و قابله‌ها و ماماها که مشغول تماشای ما بودند، انگشت حیرت به دهان گرفتند و مبهوت ونگ ما شدند. ونگ ما جوری بود که آنها فکر می‌کردند ما چه بخواهند،‌چه نخواهند حتما در آینده بسیار نزدیک- مثلا در دوسالگی- یکی از خواننده‌های بی‌بدیل در محل و سپس در روستا و سپس‌تر در شهرستان‌ و سپس‌ترتر در استان و سپس‌ترترتر در کشور و سپس‌ترین‌تر در دنیا می‌شویم و کلی هم فالوئردار می‌شویم. این‌ بود که یک بار خودمان هم وقتی در اوان کودکی متوجه شدیم دیدیم که اساسا ونگ ما چه آهنگی دارد. شروع کردیم به خواندن. از آنجا که در آن دوران هر کس در جیبش موبایل نداشت که از صحنه‌های بی‌بدیل هنری ما فیلمبرداری کند، بی‌تردید جامعه بشریت با بخشی از فیلم‌های دیدنی و دیدنی‌های فیلمی و آهنگ‌ها و ونگ‌های فوق‌بشری محروم شدند که البته ما خودمان به شدت از این ضایعه و کمبود در آرشیو جهانی خیلی متاسفیم. حال ما هر چه که می‌گذشت و بزرگ‌تر می‌شدیم خودمان را بیشتر کشف می‌کردیم و بیشتر هم مردمان دیگر ما کشف می‌کردند. یعنی خوانندگی ما جوری بود که حتی وقتی هم سر لجبازی هق‌هق می‌کردیم باز دروهمسایه از این آهنگ ما هم خوششان می‌آمد. اساسا نه یک پایمان که هر دو پایمان در کار هنری است و هنر در خون ما یک جوری نهادینه شده است. اما آنچه که مهم است این است که جامعه حق ما را یا می‌خورد یا می‌دهد به دیگران یا آنکه اصلا متوجه حق ما نیست. این‌که یک نفر خیلی موسیقیدان باشد،‌باید جامعه به او ببالد و یک جوری برایش بال بال بزند که خود آن فرد هم بتواند با بال‌بال‌زدن جامعه برایش احساس کند که دارد بال در می‌آورد و پرواز می‌کند. وقتی که بال در بیاورد،‌ فالوئرهایش بیشتر می‌شوندو می‌شود یک آدم حسابی که حتی می‌تواند در نشست‌های سیاسی هم شرکت کند. مثل همین دوست عزیزمان جناب آقای تتلو. این طفلک هم مثل ما در دوران بچگی هر چه ونگ می‌زد می‌آمدند آنها را با نت می‌نوشتند تا در آینده بخشی از ساخته‌هایش شود. پریروز که ایشان را در یک نشست با دوستان اصول‌گرا دیدیم که دارند دل می‌دهند و قلوه می‌گیرند و بعد از قلوه هم به هم دست می‌دهند،‌باور کنید که خیلی خوشحال شدیم. دیدیم که جامعه دارد حق بروبچه‌هایی مثل ما را که از دوران جنینی هم خواننده بودند،‌ می‌دهد کف دستشان‌. البته اتفاقا چون کف دست آقای تتلو نگارگری نشده بود، می‌شد دید چه چیزهایی را در کف دستشان می‌گذارند. البته ما کاری به نقش ونگارهایش نداریم. چون این‌گونه که ما متوجه شدیم،‌ هر کس که دستش نقش و نگار هم داشته باشد،‌ولی توی گروه چی‌چی پلاس دوستان اصول‌گرای ما باشد هیچ اشکالی ندارد. بگذریم کمی سیاسی شدیم. هدف ما این است که جامعه باید به فعالان هنری و آنهایی که از بچگی هم ونگ‌هایشان هنری بود، توجه کند. این چه عیبی دارد. همین.